Bir ölü demiş ki;
Buz gibi bedenime, beyaz kefeni,
Ölçtüler biçtiler,dost bildiklerim,
Eşim, dostum, kardeşim el ele verip,
Musallaya koydular can bildiklerim,
Kıldırdılar namazımı kırk saniyede,
İndirdiler mezara, on saniyede,
İncecik bir kefenle, kara toprağa,
Yatırdılar bedenimi, dost bildiklerim,
Tahtaları dizdiler ,bir bir kabrime,
Kürek kürek, toprak atıp üstüme,
Karanlığa boğdular, dost bildiklerim.
Şu geçirdiğimiz günlerde her gün vefat haberleri ile güne başlıyoruz,
Etrafımızda ölüm kol geziyor,
Ama yine de ders çıkaran yok,
Nedir bu hırs anlam vermek mümkün değil,
Herkes hiç ölmeyecekmiş gibi birbirinin peşinde,
Dedikodu, karalama, iftira, yalan, çıkar almış başını gidiyor.
İnsanoğlunun açlığı bitmiyor,
Kafa açlığı, mide açlığı, nefis açlığı doymak bilmiyor.
Devamlı hep bana demekten kendini alı koyamıyor.
Yaşamın her alanı ben varsam her şey var diyenlerle dolu.
Bir gün sıra bana da gelecek, ben de öleceğim ben de can vereceğim diyen yok.
Hep bana, rap bana.
Ağlanacak haline gülenlerle dolu bir dünya,
Yalan dünya içinde gezmek niye,
Tabi ki doğru olmak zordur, eğri olmak çok kolay,
Ama ölüm var, bir gün mutlaka gelecek, o gün can kıymete binecek.
Ne demiş şair;
Doğru olsan ok gibi yabana atarlar beni,
Eğri olsan yay gibi elde tutarlar beni,
Ne doğruyu aç gördüm, ne eğriyi tok,
Eğri yay elde kalır menzil alır doğru ok,
Verende o alanda nedir senden gidecek,
Telaşını görenler can senin zannedecek,
Doğruluk zahmet ister, yalan fare deliğinden girer, doğru kapılara sığmaz.
Ölümü unutmamak lazım, herkes doğduğunda gülerek karşılanır, öldüğünde herkes ağlarken ölen hayattaki doğrulukları ile gülerek gider.