EHL-İ DİLLER BABINI
(Adnan Bahadır Beyefendi’ye)
Hiç çıkmamalıydın. Sürgülediğin kapını, hiç açmamalıydın. Perdeden, sızmamalıydı güneş bile.
Gecikmedin. Şimdi kapat kapını; sürgüle gitsin. Eski sözdür, doğrudur: “Ehl-i diller babını kitler girer, kitler çıkar/ Kitlemezse babını, itler girer, itler çıkar”
Bırak, soğuğa alışkın omzun, sahte başlarla ısınmayıversin. Bırak, tarlanda büyümemiş başka tarla artıklarını. Varsın evinin yolu çalı çırpı bağlasın, kimse geçmediğinden. Her gelenin getirdiği çamurdan iyidir bu. Ayaklarının çamurlarıyla gelmelerinden iyidir. Hadi, gir yeniden evine…
Her yol biter. Her yol biter ve dönüş yoludur gerisi; eve dönüştür. Yorulmadan bitir yolu, dön hânene…
Evin kalendir. Kozandır. Ör yeniden kozanı, bürün sıcaklığına. Bürün ve bir daha çıkma, çıkarma.
Hatta, üşenme ve sil izleri. At izi, it izine karışmıştır. Bir büyük temizlik yap. Üşenme, arındır tüm izlerden, izlerinden…
Coğrafya dediğin bile, değişik bir ev ilmidir. İşte bir yerlerde de senin evlerin gibi evler… Çok yorulma, evin coğrafyan olsun. Zaman mekândan ayrılmaz. Zamanı da taşı yeniden hânene… Mütemmim cüzün olsun, mütemmim cüzü ol evinin.
Son kez hayıflan. Günler geçmededir, zamanın bitiş zamanlarına varmadadır; hayıflanma zamanların geçmiştir. Geçmiş, ders alınsın diyedir. Aldığın dersleri ezberle şimdi; evine dön. Dön evine çıkmamacasına…
Olacak o kadar artık, varsın misafir de gelmesin; hak eden de gelemesin… Kapı aralığından bile bakma, gelen kimdir, hangi eldir kapını tıklatan… Ayak sesini bile duyurtma; gitsin geldiği gibi.
Bir hayıflandığın şu olsun: Kaplumbağa değilsin ve taşıyamazsın evini sırtında; taşıyamazsın ve ânında sığınamazsın. Bir buna hayıflan…
Evine dön, evine dön. Sürgüle kapını.
“Ehl-i diller babını kitler girer, kitler çıkar,
Kitlemezse babını, itler girer, itler çıkar.”