BENCE ARTIK GÖNÜLLERE DAMGA VURUN SEVGİLİ BAŞKAN...
Çok "AH" ettim içimden sana...
Hırslandım, kinlendim çoğu zaman...
Sonra, yendim hepsini kendi içimde.
Bir çırpıda silip attın çoğu dostlarını...
Üzüldüler, ezildiler ama yine de ayaktalar...
Allah insanlara türlü türlü meziyetleri verir ama bir tarafını eksik bırakırmış.
Belli ki senin vicdanında, vefanda eksiklikler var.
Ne yapalım böyle kabul ettik, böyle sevdik herşeye rağmen seni...
Ben senin gibi bir çırpıda atamam herşeyi.
Yapamam, anlamam o işleri...
Kursağımda belki de ekmeğin var, çayını iştim, yüreğini paylaştım çoğu zaman.
Hırslarımı, komplekslerimi bir yana bırakıp, ölüm denen gerçeği hatırladım.
Hellalleşmek lazım...
Siz de biliyorum ki bu duyguları benim kadar biliyorsunuz sevgili başkan...
Şahsınızla sorunum olmadığı gibi meselem hep kadrolarınızla oldu.
Sevemedi Samsun halkı, Şara'yı, Kocatepe'yi...
Ben de sevemedim, elimde değil..
Yine de takdir ediyorum, ekibinize dimdik sahip çıktınız.
Onlar sevinsin elbette...
Kalırlar mıydı yoksa bugüne...
Yaşadığımız onca hatıralar gözümde canlandı.
Samsunspor'un ligde kaldığı gün;
"Bana Ünal'ı bulup getirin. Akşam yemekte olsun" demiştin.
O günkü sevincini hiç unutmuyorum.
Bölge müdürlüğünden alınıp İstanbul'a tayinin çıktığında bizler deki manşetler belliydi:
"Ağlamak istiyoruz"...
Dayanamadık, haftasında ziyaretine koştuk.
Kaç ödül verdik sana sayısını bile hatırlamıyorum.
Hepsini alnının teriyle hak ettin ve kazandın.
Dedim ya, sana kızsakta, gücensekte biz seni böyle sevdik sevgili başkan...
Ben mesleğim adına bu şehir de çok bedel ödedim.
Siz de bir belediye başkanı olarak en çok bedel ödeyenlerdensiniz.
Bunları çok iyi biliyorum.
Artık bence kavgaları bırakın.
Siz bu şehrin abisi konumundasınız.
Herkesle uzlaşın ve küslükleri, dargınlıkları atın bir tarafa...
Kutuplaşmalara izin vermeyin.
Yaptığınız hizmetlerle bu şehre damga vurduğunuz gibi, artık insanların gönüllerine de damga vurmaya ne dersiniz?
Çok mu zor?
Aslında çok kolay...