Kendimizi "Kendin gibi" yaşamak zordur bu hayatta. Hele ki çevremizde bunca insanın etkisi ve beklentileri varken.Herkesin doğruları ve inançları vardır ve herkes kendince haklıdır.
Ailemizi, eşimizi, çocuklarımızı, sevdiklerimizi üzmeyelim, onları memnun edelim,iyi bir gelecek için çalışalım, mücadele edelim derken gerçekten hiç kendimizi,hayallerimizi yaşıyor muyuz?
Hayatın koşturmacası içerisinde başkalarını mutlu etmek adına verdiğimiz uğraşın ne kadarını kendimize veriyoruz?
"Ben ne istiyorum ya da istemiyorum"diye soruyoruz ?Ne zaman gönlümüzce, düşünmeden kendimiz için birşeyler yapıp, alıyoruz?Mutlaka yaptığımız da oluyordur ama önceliklerimiz eşlerimiz, çocuklarımız ya da diğer aile bireylerini düşünmek oluyor.
Kendimize alış veriş yapacaksak önce çocukların ihtiyaçlarını düşünüyoruz onlardan sonra kendimize alıyoruz.Yemek yerken onlar karnını doyursunda ben az yesem de olur diyoruz.Önce çocuklara daha sonra onların çocuklarına yıllarımızı veriyoruz.Onları büyütüp evden yollayıp şimdi biz bize kaldık kendi planlarımızı yaparız diyoruz, çocuklarını getirip veriyorlar kucağımıza sen bakacaksın diyorlar.
Önceliklerimizi neler belirliyor? Seçeceğimiz mesleği, evliliğimizi,gelecek planlarımızı...Belki de düşüncelerimizin büyük bir kısmını sevdiklerimize ve çevremizdeki insanlara yöneltmiş durumdayız.Onlarla yaptığımız planlar,, tartışmalar, onların ihtiyaçları, sorunları ve çevremizdeki her kişiye ilişkin düşüncelerimiz bizleri yönlendiriyor.
Başkalarını tanımak için verdiğimiz çabayı kendimizi tanımak için harcıyor muyuz? Benliğimizi keşfetmek için ne yapıyoruz?Biz kendimizi anlamazsak insanlara ne kadar anlatabiliriz?Biz mutlu olmazsak ne kadar mutlu edebiliriz?
Başkaları için çırpınıp yıllar içerisinde yorulup, yıpranıyor sonra da yersiz çıkışlar ve mutsuzluklar yaşıyoruz.Kendimize çevremizdeki herkesten daha az zaman ayırıyoruz.Baskalarına adanmış hayatlarımız ve düşüncelerimiz.
Sevdiklerimize,ailemize ve hayatımızdaki insanlara karşı sorumluluklarımız var elbette.Ama bazen kendimizi unutacak kadar kaptırdığımızda biz yetişkinler için kısıtlanmayı da beraberinde getiriyor.Biraz da kendimizi düşünmek bencillik değil bence.Bazen "hayır"diyebilmeli insan.
Kimseyi düşünmeden hayatımızı yaşayalım demiyorum.Yeni nesil böyle maalesef.Onlar ergenliğe girer girmez "benim hayatım kimse karışamaz!"demeye başlıyorlar.Orta yolu bulmak lazım.Hem sevdiğimiz insanları hem de kendimizi mutlu edecek orta yolu.
İnsanlar diğer insanlardan ve onların hayatlarından beklentilerini azaltmalı, hırslarından arınmalı,zengin ve rahat hayat için çabalamak yerine mutlu ve huzurlu bir yaşam için çabalamalı.
Kendimizi kanıtlamak adına sınırlarımızı zorlamaya, bünyemizi yormaya,sinirlerimizi yıpratmaya gerek yok.Ne yaparsanız yapın insanlara yetmez.Daha fazlasını beklerler. Elimizden gelen kadarı yeter.
Unutmayın kendi mutlu olmayan kimseyi mutlu edemez.Geç olmadan kendinizi keşfedin.