MÂNÂNIN ZAFERİ MALAZGİRT

Târihler vardır; milletlerin hayatında silinmez derin izler bırakan târihler…Târihler vardır; milletlerin mukadderatında nice yükseliş ve düşüşlere sahne olan târihler… Târihler vardır; devirlerin, çağların, asırların idrâkine ebedîlik mührünün vurulduğu tarihler…

İşte Malazgirt… Anadolu’ya ebedî Türk mührünü vuran, Anadolu’yu ebedî Türk vatanı yapan destânlardan ilkinin adı…Bin yetmiş bir…Gazavetnâmeler, menakıpnâmeler ve fütüvvetnâmelerle Anadolu’ya “Kızıl Elma” mayasının çalınışının, ulu rüyâ’lara, ulvî gayelere bağlı yüce hayâllere dalınışın başlangıç târihi… Malazgirt…Türk tekevvününün bu mübârek topraklardaki terkibî izdivacı…

Asırlar öncesinden asırlar sonrasına: İleri!.. İleri!.. Türk’ün askeri ileri!... Zaferler müjdelesin Türk kılıç ve süngüleri!...” emrinin; büyük Türk Hakanı Başbuğ Sultan Alp Arslan tarafından Malazgirt’den verilişinin târihi... Cenk meydanlarında; yıldırımlar, şimşekler, tufanlar ve kasırgalar misali esen Türk’ün nice zâlime baş eğdiren zaferlerinden birincisi… Malazgirt… Bin yetmiş bir...Anadolu’nun kapılarının Müslüman Türk’e açılışının, dualar ve aminlerle tapusunun ebediyyen kesilişinin destanlaşmış târihî adı…

Üstad Necip Fazıl Kısakürek’in ifâdesiyle: “Kökü ezelde ve dalı ebedde bir sistemin, aşkına, vecdine, estetiğine, irfânına, idrâkine…” uygun oluşlar merhalesinin evveliyatı… Malazgirt…Türk’ün altın bahtını güldürecek ve en az dokuz asır sürecek; şaşa’nın, kuvvet, kudret ve ihtişamın Müslüman Türk’e has hususiyetlerle dopdolu zaferler silsilesinin ilk adımı… Ve Malazgirt…Muhammedî imânın, inancın ve ahlâkın, millet ve devlet hayatına aşk ve vecd ile hâkîm kılınması neticesinde; “İ’lâ’yı Kelimetullah” dâvâsı’nın kıt’alar ötesine taşınması ve yayılmasını sağlayan ve “Cihân Hakimiyetine” giden yolun târihî satırbaşı…

Malazgirt böyle bir rûhun eseridir. Malazgirt’de sadece iki ordu karşı karşıya gelmemiştir. İki dünya, iki medeniyet, iki inanç karşı karşıya gelmiştir. Ogün bugün, bu mücadele aynı tazeliği ile devam etmektedir.

Ebedîliğe inanmayanlar, ebedî hayat sürdüremezler. Kılıcına İslâm imânının can suyunu veremeyenlerin kılıcı çabuk körlenir. Türkler İslâmiyet’ten önce de Anadolu’yu fethetmek istemişler fakat muvaffak olamamışlardır. Oğuz Kağan Destanı’nda:

“Daha deniz, daha ırmak istiyoruz!

Gök kubbesi bize çadır, güneş de bayrak olsun!
 

ifâdesini gördüğümüz bu mısralardan; Türklerin çok önceleri bu toprakları Türk’ün “Kızıl Elma” mefkûresi olarak belirlemiş olduğunu anlıyoruz. Türkler pek çok defa bu topraklara Karadeniz üzerinden İstanbul’a kadar devamlı akınlar düzenlemişler, lâkin İslâmiyet’den önce bu vatana sahip olmaları mümkün olmamıştır.
 

            İslâmiyet ile şereflenen Türkler, Anadolu’da olduğu gibi derhal, “nizam-ı âlem” disiplini içinde hareket etmişler ve sür’atle yerleşik hayata geçmişlerdir. Fethettikleri yerlere imân ve inanç esaslarını taşımışlardır. Camiler, medreseler, kervansaraylar, hankâhlar, hamamlar, yolllar, köprüler, imarethâneler ve hastahâneler ile halkın her türlü içtimaî ihtiyaçlarını karşılayan müesseselerin inşasını tamamlamışlardır.

Taşa, toprağa, dağa, denize, mermere İslâm imânını rekzeden atalarımız, İslâmiyet’e bütün derin vecdi ile sarılmış, sarıldığı gibi bırakmamış, onun muazzam rûhunu iyi kavramış ve yükselmenin sırlarını onda bulmuştur. Hep gidici değil, kalıcı olmanın şuur ve idrâkine vâkıf olmuştur. Şâirimiz Bekir Sıtkı Erdoğan “Cihanda Türk” adlı şiirinde bu durumu şöyle tasvir etmektedir:

“Bozkurtlar vatanı sert  yaylaların

Huyundan huy kapmış ırkımız bizim

Her birimiz bir savaşta doğmuşuz

Zafere karışmış kırkımız bizim.

Atalarımız aldan, kırdan,  yagızdan

Akıncılar kopmuş gelmiş Oğuz’dan

Küçüklü büyüklü hep bir ağızdan

Dünyaca söylenir türkümüz bizim

Deniz Fatihlere karşı duramaz

Değme dağlar bize göğüs geremez

Kapımızdan rüzgâr bile giremez

Açıktır evimiz barkımız bizim.

Üstümüzde üç kıt’anın  kayıdı

Târih dizimizde doğdu büyüdü

Duymamışken medeniyet neyidi

Garba ışık verdi Şarkımız bizim.

Akından akına seslendikçe biz

İnledi kayalar titredi deniz

Târihten ihtiyar bir değirmeniz

Kanımızla döner çarkımız bizim.

Kanundur değişmez dünyanın seyri

Kimsenin kimseye dokunmaz hayrı

Savaştan yılmayız Allahtan gayri

Hiç kimseden yoktur korkumuz bizim.

Üç laf etsem Türk’üm derim üçünde

Sana cevabım var bana niçin de

Yetmiş iki buçuk millet içinde

İşte budur gerçek farkımız bizim.”

             Selçuklu Türkleri bir taraftan; “İlmel yakîn”, “Aynel yakîn” ve “Hakkel yakîn” Ledünnî ilmîn; Bağdat, Basra, İsfehan, Tûs, Amül, Nişabur, Belh, Herat, Konya… gibi merkezlerinde medreselerini kurmuş; bir taraftan da Tasavvufî terbiyenin gönülleri irşâd edici, kuşatıcı iklimini Anadolu’nun her yanına dalga dalga yaymıştır. Medreselerde vazife yapan dünya çapındaki âlimler sayesinde Anadolu, kısa süre içerisinde Türkleşmesini ve İslâmlaşmasını tamamlamıştır. Bütün bu güzel hadiseler bu aziz toprakları âdetâ bir gül bahçesine çevirmiştir.

Türk çocuğu, yeniden nasıl büyük bir milletin evlâdı olduğunun farkına varmalı, Malazgirt’e yönelmeli, Malazgirt’deki aslî rûha dönmelidir. Kendi kökündeki cevheri yeniden keşfetmelidir. Dini, dili ve târihi hülâsasıyla kendi aziz hatırasına saygıyla ve edep ile bakmasını bilmelidir. Bu vatan coğrafyasında korkusuzca başı daima dik olarak yaşamanın ilk şartının, hakîki ilim ve tefekkür zemininin sağlam kurulmasına bağlı olduğu asla unutulmamalıdır. Bu zemin, milletle mütenasip, Malazgirt’den itibâren devam edip gelen ve içinde asırların kültür ve medeniyet tecrübe ve birikimini barındıran târihî zemin olmalıdır.

             Mithat Cemal Kuntay’ın “Türk’ün Şehnâmesi” adlı eserindeki:

“Gökler uçabildin, görebildinse derindir;

 Târihini kendin yazıyorsan eserindir!”

“Anlat bana bir parçacık ecdâdımı anlat;

Muhtacım o efsâneye, târihe masal kat!”

beyitlerinde isabetle işaret ettiği üzere azamet dolu büyük bir târihin evlâtları artık kendi millî târihlerini kendileri yazmalıdır. Târihi yapıp, başkalarına hâvâle etmek; her şeyden önce târihin kendi kanûnlarına aykırı bir husûstur.

Yazımızı, destân şâirimiz Niyazi Yıldırım Gençosmanoğlu’nun, dünya târihine damgasını vurmuş bu büyük zaferin, kendisi kadar mânâlı o muazzez ve muhteşem “Malazgirt Destânı” adlı şiiri’yle bitirelim:

“Aylardan ağustos, günlerden Cuma

Gün doğmadan evvel iklîm-i rum'a

Bozkurtlar ordusu geçti hücüma

Yeni bir şevk ile gürledi gökler

Ya Allah...Bismillah... Allahüekber!..

Önde yalın kılıç Türkmen Başbuğu

Ardında Oğuz'un elli bin tuğu

Andırır Altay'dan kopan bir çığı

Budur, Peygamberin övdügü Türkler

Ya Allah...Bismillah... Allahüekber!..

Türk, Ulu Tanrı’nın soylu gözdesi

Malazgirt Bizans'ın Türk'e secdesi

Bu ses insanlığa Hakk’ın müjdesi

 Bu seste birleşir bütün yürekler...

Ya Allah...Bismillah... Allahüekber!..

Nağramızdır bu gün gök gürültüsü

Kanımızdır bu gün yerin örtüsü

Gazi atlarımın nal pırıltısı

Kılıçlarımızdır çakan şimşekler

Ya Allah...Bismillah... Allahuekber!

Yigitler kan döker, bayrak solmaya,

Anadolu başlar, vatan olmaya...

Kızılelma'ya hey... Kızılelma'ya!!!

En güzel marşını vurmadan mehter

Ya Allah...Bismillah... Allahüekber!..”