Barış varken ülkenin bütün nimetlerinden zenginler gelir seviyesi olan insanlar faydalanırlar. Fakir ve güçsüz insanların muhtaçlığını giderebilecek nimetler varken paylaşmayan insanlarımız var maalesef. Düzenin çarkları öylesine acımasızca döngüyle dönüyor ki bilirler ihtiyacı olmayan insanların bükülmeyen boynu çaresizlikten bükülüverir değirmenlerinin suyunu taşıyan insanların ne kadar susuz olduğuyla ilgilenmezler bile.
Eskiden savaşlar göğüs göğüse yapılırmış cephede siper ederlermiş kendi canlarını vatan uğruna. Şimdilerin savaşı onlara göre düşman tarafında isen uydudan atılan füzelerle gelişmiş teknolojik araç gereçlerle yapılıyor ne olduğunu bile anlayamadan belki canından belki yurdundan göz açıp kapayana kadar oluvermiş oluyorsun. Ve her zamanki gibi yine olan kadınlara ve çocuklara oluyor. Bizler canımız pahasına vatanımızı kanımızın son damlasına kadar koruyup savaşıp mücadele ettiğimiz vatanımızı terk etmediğimiz için savaştan kaçıp ülkemize gelen sığınmacılara karşı tepkili vatandaşlarımız var. Bazı izlenen yanlış politikalar sebebiyle sığınmacı mültecilerle iç içe yaşamak durumunda bırakılan yurdum insanı yer yer tepki göstermeye devam ederken yurdumun pek çok ilinde mültecilerin yaşadığı zorlu yaşamlara zaman zaman tanık oluyoruz, her ne kadar da ülkelerini terk etmiş olurlarsa olsunlar, bizlere yakışır bir şekilde davranmalıyız. Kim nerde ne şekilde sınanır rabbim en iyisini bilir.
Dün gece bende yaklaşık oğlumun yaşlarında olan ali ile karşılaştım. Gece saat 21:00 sularında tramvayla evime dönerken sosyal medyada samsun’ çarpıcı siyasi gelişmeleri takip ederken ineceğim durağı kaçırdığımı fark ettim inebileceğim ilk durakta Mimarsinan durağında indim diğer yöne geçip tramvayın gelmesini bekliyordum o sırada bir çocuk geldi yanıma abla yanına oturabilir miyim dedi tabi oturabilirsin dedim halka açık bir alan ve herkesin kullanabileceği bir oturağa bu çocuk neden oturmasın ki? Çocuk yanıma gelmeden az evvel annemin yapmış olduğu o anne kurabiyesinden yemeye başlamıştım çocuk gelip oturunca sende ister misin dedim yediğimden istemem abla dedi peki dedim ve ben kurabiyemi yemeye devam ettim o sırada bu çocuktan yaşça ve boyca daha büyük bir çocuk bisikletiyle beraber belirdi yanımızda ve çocuk kalkıp onunla durakta ileri geri hareket etmeye başladılar. O an gördüğüm manzara karşısında şaşkınlık yaşadım yanıma oturmak için izin isteyen çocuk yalınayaktı evet yanlış okumadınız bildiğiniz yalınayak, ne bir ayakkabı nede çorap vardı ayağında çocuk yanıma tekrar gelip oturunca şaşkınlığımı yenip ayakkabın yok mu diye sorabildim çocuk bana abla terliğim vardı yırtıldı dedi çok ihtiyaçlıyız dedi ben hala kendime gelmemiş olduğumu çocukla ayrıldıktan sonra fark ettim. Nereli olduğunu sorunca bayır bucak türkmeniyim abla dedi Türkmenlerde Türk sayılıyor ve bize bir şey vermiyorlar abla dedi adın ne dedim ali dedi o sırada yaşça ve boyca aliden büyük olan çocuk bisikletiyle tekrar yanımızdan geçince durağın ileri tarafına doğru ilerlediler çocuk çıplak ayaklarıyla attığı her adım beni derinden etkilemiş olmalı ki kendimi çocukların yanında buldum. Gözlerim çocuğun ayaklarında ölçüyorum gözümle benim ayaklarım daha küçüktü ve giydiğim botlar alinin ayağına gelmezdi çaresizseniz çaresizsiniz derler botlarımı çıkarıp yana koydum çoraplarım alinin ayağına olur düşüncesiyle yarı üzgün yarı mahcup tek tek çoraplarımı çıkarıp aliye verdim, giyerken abla senin ayakların üşür dedi dedim benim botum var en azından sen onları giy.
Bizler duyarlı bir toplumduk ne zaman vicdanımızın sesini duyamaz olduk bilinmez, oan elimden sadece 1 çift çorap vermek geldi, insanımızın merhametli daha duyarlı olmalarını sağlamak adına bu fotoğraf karesini çektirdim dün akşam sosyal medya hesabımdan paylaşınca insanlar aliye yardım etmek istediler tepkiler olumluydu ne varsa bizim insanımızda var. Herkes kendi çevresindeki insanlara yardım etse ne kadar güzel olur temennisiyle esen kalın.