İşte katıla katıla
bakıyorum ay ışığına
yakmadan
uğraştırmadan gözü
durup durur
ay ışığı

Eski bir parmak
değmiştir bilirsiniz
ayı ikiye bölmüş
o parmak
bilirsiniz

Toparlanıyorum 
ey ışık
güneşini ay ışığına
dönüştürüp
bakakalıyorum bil işte
sâkin bir ışıkla

öyle bembeyaz
öyle sâkin bir
ışıkla
bakakalayım sana

sürek avı gibi
hep seni izleyen
aşkla ardında 
dönenip duran

uzatır elini ve
ikiye ayrılır ay

Seni izleyen ve ölümlü
hatta ölmeye hazır
bir kalp bil bunu
güneşten öte
ay ışığı
sâkince
sapsâkince bulur
yüzümüzü
kalbimizi

ki ruhsun bil
mübârek bir işaretle
ikiye bölünmek zamanıdır
gözüne değen dudak kadar yakın
ayakların altında uzanmış
eşik artığı baş kadar yakın
yakın yani sana
özete vurulmaz
vurulmazsın
durursun özlenip

Ay ışığım…
güneş çalıntısı
eksik ışıltı işte
ay ışığım
ve gönül yükü
omuzlanmış

Özleniyorsun ki yakınsın
göğüste uyuyan baş gibi yakın
soluklan dur
atsın nefesin omzumda
soluklan dur hadi
ezbere katayım
ömür kadar yakın olanım
ve de 
özleniyorsun
eski bir ezber harici
ömürler biçilmişcesine
görüp dur beni
kendi omzumda