Olaydın yerimde, kelam etmezdin
yerimde olduğumdan
ve bildiğimden, ölüm var
ederim kelâm...

Bir damla sudur insan dediğin
bir avuç toprak, benden cayılmaz dese de

Dolu işte mezarlıklar, yeri dolmazlarla...

Yerim dolar, çünkü dolu bir kalple
yürüdüm, hayat denen, ölüme giden
yol...

Ağır bir kafa taşıdım
gül yaprağı kadar kalpte

ağırlığım bu kadar, dünyanızda
bir bardak suyunuza düşmüş
gül yaprağı
kadar...

ve her biriniz, tonlarca
ağırlık
susmuyorsam, dedim ya
bildiğimden
masum değildir kimse
ve vardır ölüm...

Tercih de edilebilir
bilmeden geldiğinden
gitmek adına...

cesaret bu, yüzsüzlük de sayar belki
yüzsüzlük der...

Konuşuyorum, yerimde olduğumdan
iki rahim arasında yolcu...

bilmeden ilk rahmi
ve bilmeden, yine bir rahim...

El eder sonsuzluğun sahibine
gitmek de mümkün diyorum yani
bile isteye
hâlâ konuşuyorsam
bu yüzden