Bir şeyler canımızı sıktığında sağlık olsun deriz. Sevdiklerimize ilk temennimiz; sağlık, huzur, Mutluluktur. Sağlık olmadan huzur olmuyor huzur olmadan mutluluk olmuyor, olsa da ağır aksak yürüyor. Kaybedilen sağlığı kazanma telaşı yaşanılan ne büyük işkence diye düşünüyorum.

     Sağlığımızın aslında en büyük hazinemiz olduğunu onu kaybetmeye başladığımızda anlarız. Ufak sıkıntıları dert ederken kendimize ruhumuza açtığımız yaraların farkına varılmıyor yıllar geçtikçe ruhlar bozuluyor bedenle beraber, kendi kendimize yaptığımız kötülüğün farkında değiliz. Ve farkında değiliz birçok insanın.

     Hastaneler çare arayan insanlarla dolup taşıyor. Kimisi kendi için kimisi yakınları, çocukları, sevdikleri için hepsinin hikâyesi derdi farklı. Genç, yaşlı birçok insanın yolu düşer, hastanelere. Hastalıklarına çare arayan insanlar doldurur, hastane odalarını. Küçük yaşta çeşitli hastalıklarla tanışmış çocuklar da yer alır, bu odalarda. Onların birçoğu, tedavileri için memleketlerini bırakmış.

     Hastaneler de en çok içimi tekerlekli sandalyede bir eli başının altında başı öne eğik boş gözlerle etrafa bakan insanlar acıtıyor. Her şeyden aciz nefes almak bile sanki gereksiz gibi düşünüyor.

       Kim bilir neler düşünüyor onca yılı sığdırıp bir güne hangi taze baharı yaşatıyor içinde. Onları izlerken "" bebekti diyorum çocuk oldu gençlik yaşadı hayatı bir çırpıda yaşadı işte şimdi burada çare bulmak için bedenine""      dayanamıyorum hiçbir insanın mutsuz olmasına kayıtsız kalamıyorum, yaklaşıp yanına, elimi omzuna dokunduruyorum ve "" geçmiş olsun, ama surat asmak yok öyle ona göre"" diyorum.  Hüzün bulutları dağılır gibi oluyor ben amacıma ulaşıyorum ve güldürüyorum. Gülümsemek güneş gibidir olduğu yeri aydınlatır.

     Hastane köşelerinde, bahçelerinde bekleyen insanlarımız. Birileri bir yerlerde kahkaha atarken bir yerlerde avazı çıktığı kadar feryat eden insanlarımız. Tedavi olamayan, ilaç bulamayan belki de ikinci sınıf vatandaş görüldüğü için önemsenmeyen hastalarımız. Her şeyin değerini belirleyen maddiyatla insanların sınıflandırılması düşüncesi "" ye kürküm ye"" kürkün yiyeceği bellide insanlık nerede?..

     Sağlığımız her şeyimiz. Yıllar geçiyor bize sormadan. Kaç kişi sabah güne uyandığında sağlığına şükür ediyor, bence çok az insan tıpkı başımız sıkıştığında rabbimizi zikrettiğimiz gibi, işimiz düşünce bize yarayacak olanı hatırlıyoruz ve neden bilinmez her şeyin değeri kaybedilince anlaşılıyor. Biraz değişiklik yapıp hayatımızda bizi biz yapan değerlerin kıymetini kaybetmeden bilelim.

      Ve unutmadan radyolarda, Televizyonlarda yapılan kan anonslarına kulak verelim bir gün bu kişilerin yerinde bizlerde olabiliriz ve bunun için başkalarının gitmesini beklemeyelim minik bir yardım lütfen!    Sağlıklı bir yaşam diliyorum bedeniniz sıhhatle dolsun.