Minicik ellerini ovuşturuyordu ısınması için, en son bir köşede gördüm onu yine soğuktu,  o küçücük burnu kıpkırmızı olmuştu soğuktan ama elleri belli sıcaktı çünkü elleri cebinde ayaktaydı.
 Düşündüm!
Kaç kez ısıtabilmişti bedenini bir sobanın sıcağında, kaç kez doymuştur karnı tıka basa.
Gökyüzü gri rengini vuruyordu yüzüne ve orda o köşede gökyüzünden düşen damlaları sayıyordu söylediği şarkıyla…
 Yere düşen kaybediyordu, avuçlarında kalan her damla bir kahramandı. Onlar onu terk etmeyenlerdi…
 Uzun uzun baktı uçan göçmen kuşlarına uçmak ister gibi yürüdü güneye doğru ama uçamadı o çocuktu hiç kanadı olamadı.
 Kim bilir kuşlar gibi uçan bir uçurtması olsun istemişti gökkuşağı renklerinden oluşan kuyruğuna hangi özlemini yüklerdi ya da minik küçük bir dilek kim bilir hangi hayale ağlıyordu için için. . 
Bir süre sonra yorulduğunu anladı ki bir taşın üzerine oturdu, ceketinin düğmesini ilikledi hepsini kapatamazdı sadece bir tanesi direnmişti yoksulluğa.
Şapkasıyla iyice örttü kafasını, yırtıklarına aldırmadan ve nasıl olsa biliyordu su çeken ayakkabılarının artık deniz de batmayacağını.
Artık para kazanması gerekiyordu. "" taze sıcak simit"" diye haykırıyordu.
Her simit satışında,  hesap tutuyor durmadan sayıyordu.
 Hepsi bitip eve gittiğinde alacağı ödülü düşünüyordu. Bir tas sıcak çorba nasılda ısıtırdı yüreğini…
Belki de annesinin çorbadan daha sıcak hatta sımsıcak elleriyle başının okşanmasını istiyordu, hem sıcak bir el her şeyden daha değerli değil mi? Ödüllerin en güzeli o olmalıydı, üşüdüğünü unutabilirdi, ayak parmaklarının donduğunu önemsemezdi, önünden gelip geçen teyzelerin, amcaların gözlerinin içine bakması gururunu incitmezdi.
O parayla ekmek aldıktan sonra bir de renkli bir kalem alabilirse kendisine kenarları kırış kırış olan çizgili defterine ödevini yaparken, söz gitmek istemeyecekti artık göçmen kuşların ardından.

Sokaklarda ekmek parası kazanmak için çocukluğunun farkında olmadan yaşayan çocukların elinden tutun yetim kalmasınlar. Sıcak bir el okşasın saçlarını… Cevahir Kul