Dün yazdığım köşe yazısıyla ilgili kaç kişinin beni aradığını ve teşekkür ettiğini yazarak kendime bir paye çıkarmayacağım.
Benim için önemli telefon saat 9.30 da gelen telefondu...
O telefonun gelmesi için tam 10 yıl bekledim...
Kendisine yaptığım haksızlığın faturasını ancak helalleşerek ödeyebilirdim...
Beklediğim telefon tam 9.30 'da geldi işte..
Arayan Gazi Eski Belediye Başkanı Sayın Nihat Batur'du...
Artık Sayın demiyorum ona Nihat ağabey diyebilirim...
Çünkü hakkını helal etti ve dürüstlüğümden dolayı kutladı beni...
Yazımı çok beğendiğini söyleyerek "son yıllarda okuduğum en iyi yazılardan biri" dedi.
Telefonun bir tarafında o, bir tarafında ben...
Sessiz bir şekilde onu dinledim ve konuşma bittikten sonra kendisine teşekkür ettim...
Bu meslek öyle bir meslek ki, en yakın dostlarınızla bile kötü olabiliyorsunuz...
Teraziniz son derece hassas olmalı...
25 yıldır bu mesleğin içerisinde olan bir gazeteci olarak elbetteki bizlerde hata yapabiliyor ve insanları kırıp, üzebiliyoruz.
Sorgulamamız gereken en önemli şey;
Yaptığımız her haber için vicdanımız rahat mı, değil mi?
Yastığa başınızı koyduğunuzda rahat uyuyabiliyorsanız ne mutlu size...
Ama kafanızı birşeyler kurcalıyor ve sizi rahatsız ediyorsa, işte orada ciddi bir sorun var demektir.
Ben kendi içimde dün hem vicdanımı rahatlattım.
Artık yastığa başımı huzurlu bir şekilde koyabilirim.
Ne Sayın Yılmaz, ne Sayın Şara bundan sonra beni ilgilendirmiyor..
Yazacaklarımı yazdım bundan sonrası kamuoyunun ve değerli Samsun halkının takdiridir.
Yaşımız kemale erdi...
Şöhret olma derdimiz yok...
Gazeteciliği yeniden keşfetmemiz de gerekmiyor...
Ekonomik olarak güçlü olamadım ama bir şeyi çok iyi biliyorum.
Bu şehirde insanlar herşeyimi tartışabilir ama gazeteciliğimi kimse tartışamaz...
Çünkü kendimi bildim bileli bu mesleğin her safhasını yaşadım ve gördüm...
Gazetenin kağıt kokusu size yeni doğmuş bir bebeğin mis kokusu olarak geliyorsa;
İşte siz gazeteci olmuşsunuz demektir...
Biz hergün yeni doğan bir çocukla güne "merhaba" diyoruz.
Oh! Mis gibi kokuyor...