Kelimelerle anlatılmayan fedakarlık ve karşılıksız sevginin tarifidir ANNE.Gücüme güç , umuduma umud  katan melek  yüzlü  annemin ve hayatının 29 unda evlat sevdasına doktorların yüklediği ilaçlara yenik düşen karaciğeri pes edince anneliği tadamayan ablamın ve tüm annelerin anneler gününü kutluyorum.

               Yaşanmış bir hikayenin kısa öz anları paylaşımım olacak bu hafta anısına. 70 li yıllarda mide rahatsızlığı ile doktora giden ablama, dalağının patlamak üzere olduğunu acil ameliyat gerektiğini söylemiş doktorlar.Babam birçok doktordan çare umarak ameliyata karar vermiş.Dalağı alınanınınca sağlıklı beslendiği takdirde 10 yıl kadar yaşayabileceği ni söyleyen doktorlar haklı çıktılar.10 yıl sonra sirozu nüksedince  iki ay ilaç tedavisi sonucu yaşama veda etti ablam.

           80 li yılların başlarıydı.Ramazan ayının ortaları akşam yemeğinden sonra evine gitmeye hazırlanan ablam beni salona çağırdı ve onunla gelebilirmiyim diye sordu.Hiç düşünmeden kabul ettim 17 yaşındaydım.O zamana kadar elinde el işi çantası baba ocağı ile evi arasında mekik dokurdu.Olmayan doğmayacak olan çocuğuna bebek giysileri yapardı.Heryeni güne inadına  bir umudla.ilkokuldan sonra akşam sanatı bitirmiş.Elbecerisi çok olan kimseyi incitmeyen ,herkeze yardım eden naif bir insandı Sevim ablam.Yaşasaydı bugünün ünlü moda evi sahibi olabilirdi kimbilir.Göz nuruna emeğini ,sevgisini eklerdi çünkü..Her aklıma düştüğünde şuan olduğu gibi gözyaşlarım yanaklarımı islatır.Yaradan anne olmayı çok gördü ona diye isyanlanırım çoğu zaman.Mutlak birbildiği vardır diye rahatlatırım kendimi sonra.O gece ablamın evine gittik .Eniştem ve annesi ile yaşıyordu.Birgün çeyiz sandığının yanına çağırdı beni ve  hangisini beğeniyorsam almamı söyledi.Artık öleceğini bilen hayattan ümidini  kesen tavırları vardı herzaman eli ve yüreği açık olan  güzel yüreklimin.Bir havlu mavi renkli  kadife idi ,elim gitti ama yüreğim elvermedi.Alamadım almadım hala pişmanım.Kendi canın olunca konduramıyorsun ölümü.Keşke daha çok sarılsaydım öpseydim çeyız sandığındakileri alsaydım.Tabutunun üzerine bağlanan yeşil yazmasını aldım tutkum teyzesinin anısına yıllardır kullanıyor okulda yurtta heryerde yanında.

                 Babası ölen bir evin temel direkleri kopuyor.Dünya malı aynı karında yatanları birbirine düşürüyor.Araya karışan eller sahipleniyor sevgileri.Uzaklaşıyor yürekler  ve hasret kalınıyor ananın sıcak bakışına.Gençliğinde hiç doymayacakmışım gibi hazırladığı  yemek masalarına, ihtiyacın varmı diye sormadan cebine koyduğu harçlıklara en önemlisi onunla geçirdiğin saatlerdeki huzura hasret kalıyorsun.Hele birde yataga bağlanır bir yudum suyu birilerinin vermesine muhtaçsa ve hayatı unutuyorsa ;sizi gördüğü anda sevinci tavan yapıyor gittiğinizde herşeyi unutuyorsa  nekadar çok keşke diyorsunuz.Keşke yiyebildiği giyebildiği zaman  sevdiği herşeyi alsaydım diyorsunuz.Bizi biz yapan ,en iyi tanıyan heran yanımızda olan ,yemeyip yediren tehlikelere siper olan annenize benim gibi  geç kalmayın.Gözyaşlarının arkasına sığınmadan mümkün olduğu kadar çok vakit geçirin.Çünkü O nun yerine kimseyi koyamıyorsunuz.

             Bu haftalıkta bu kadar.Son yıllarda annemin yokluğunu hissettirmemeye çalışan ,beni altıncı çocuğu yerine koyan güzel gözlü pırlanta yüreklime Neboşuma ve diğer ablalarıma evlatlarının hep yanlarında olacağı çok uzun ömürler diliyorum.Tekrar tüm annelerin anneler gününü kutluyorum.

                                              Sevgiyle kalın