Karşılığında hiçbir şey beklemeden verilen sevgi üzerine hiç unutamadığım bir hikayedir bu…Özünde manidar bir “nasihat”, özetinde, “bin düşünülecek” ama “bir söylenirken” de “bilge” olmaya gerek olmayacak kadar yalın bir hayat gerçeğidir…Oysa hayat “keşkeleri” geri döndüremeyecek, “affetmeyecek” kadar “gaddar”, kontrol altına alınabilecek kadar da “uysal”dır…Zaten “seviçlerimiz” ve “acılarımız” bu aradaki “mesafede” olup bitenler değil midir ki…

Bu, Vietnam"da savaşan ve sonunda evine dönecek olan John adında bir askerin hikayesidir. John evine gitmeden önce, San Francisco"da bulunan anne babasına telefon açtı.

- Sevgili anne ve babacığım, sonunda eve geliyorum ama bir şey sormak istiyorum. Bir arkadaşımı da beraber eve getirebilir miyim?

- Tabii ki,

diye cevapladılar.

- Onunla tanışmaktan mutluluk duyarız.

- Ama bilmeniz gereken bir şey var

diye John devam etti,

- O savaşta ağır yaralandı. Kara mayınına bastı ve kolu ile bacağını kaybetti. Başka gidecek hiçbir yeri yok. Onun bize gelmesini ve bizimle yaşamasını istiyorum.

- Bunu duyduğuma çok üzüldüm oğlum, belki kalacak başka bir yer bulması için ona yardımcı olabiliriz

- O hayır , onun bizimle yaşamasını istiyorum.

- Oğlum,

dedi babası;

- Sen ne istediğinin farkında değilsin. Böyle büyük bir sorunu olan birisi bizi çok rahatsız eder. Bizim kendi hayatımız var ve böyle farklılığa izin veremeyiz. Bence sen eve gelmeli ve bu çocuğu unutmalısın. O kendi yaşamını devam ettirmenin bir yolunu bulacaktır.

O andan sonra, John telefonu kapattı. Anne ve babası ondan başka bir söz duymadılar...

Birkaç gün sonra, San Francisco polisinden bir telefon geldi. Oğullarının bir binadan düşerek öldüğünü söylediler. Polise göre intihardı. Anne ve baba telaşla uçağa binerek oğullarının teşhisini yapmak için San Francisco"daki teşhis morguna gittiler. John"u teşhis etmişlerdi. Ama gözleri faltaşı gibi açılarak...

Bilmedikleri bir şeyi farkettiler. John"un bir bacağı ve bir kolu yoktu...