Kelimlerin yetmediği An'dı..

Aslında bu maça benim gibi bir çok Samsunspor'lu İstanbul galibiyetinin ardından değilde 20 Ocak Futbol Şehitlerimiz için yapılacak olan anlamlı koreografi için stadyuma gittik. İyikide gitmişimki hayatımda ilk kez boğazım düyümlendi ve kelimelerin kifayetsiz kaldığı anı yaşadım. O gün tüm stadyum sessizce o muhteşem görüntüye odaklandı. Belki o gün daha ben hayatta yoktum ama koreografiden sonra şunu çok iyi anladımki Dedemin, Amcamın ve Babamın anlattıkları gibi bir duyguymuş...

Bizler şampiyonluğu sadece 1.ligde görerek bu sevdaya tutulmuş bir insanlarız. Avrupa kupalarını geçtim Türkiye kupasında dahi son dönemlerde hiç ama hiç gruplara kalamayan bir takımın taraftarıyız. Neferiyiz. Bekçisiyiz aslında. Hani diyorlar ya "neyleyim cebimdeki milyon doları sen şampiyon olmayınca" diye. Bu durum bizim için biraz daha farklı aslında. Bizler şampiyonluğuda es geçtik. Samsunspor olsun. Varlığı dahia yetiyor bize her koşulda...

O anı yaşadıktan sonra aklımda ve fikrimde lan tek şey, İyiki Samsunspor'lu olmuşum başka diye soranlara sadece Samsunspor demişi. Şimdi hem kendimler hemde taraftarı olduğum kulübümler binlerce kez gurur duyuyorum. Dünyada eşi benzeri olmayan bir takım ve o takıma en iyi şekilde ayak uyduran vefa'nın, Cefa'nın ve Acının en büyüğünü çekmiş ancak dim dik ayakta kalmış bir ailenin bireyleriyiz biz...

Maç hakkında pek bir şey söylemiyeceğim. Çünkü bana göre 20 Ocak Koreografisi maçı gölgede bıraktı. Gol olmuş, rakip 10 kişi kalmış, 3 puan gelmiş kimin umrundaydıki o ambiansda. Ne zaman iyi günlere merhaba dese illaki birilerinin ayak oyuncularına zorladığı. Kimilerinin imrenere baktığı. Kendince örf ve adetlerine her zaman bağlı olan taraftarımıza binlerce kez teşekkürler...

Ve sen Samsunspor, yenilsende yensende. Değil 1.lige Amatöre düşşen bile. Bu inatcı ve asla pes etmeyen taraftarın her zaman seninle olmaya devam edecek. Tıpkı karşılaşam öncesi Şehitlerimizin ismi okunduğunda "BURDA" diyen on binler gibi yine sizinle olacaklar ve hiç bir zaman sizi unutmayacaklar. Sözlerime anlamlı gazetece parçalarında yazan yazılarla son veriyorum. Rahat uyu Nuri Asan'ım, rahat uyu Muzaffer'im, Rahat uyu Mete'm, Rahat uyu Tomiç'im...