Dağlar da sanıyor ki, hep onlar başkaldırıyor.
Çeyrek altın da sanıyor ki, onu rahat ettirmek için altına sünger koyuyoruz.
Ömür de sanıyor ki, tükenen sadece kendisi.
Dünya da sanıyor ki, sadece kendisi boşlukta.
Yumurtalar da sanıyor ki, hep onlar kırılıyor.
İmamlar da sanıyor ki, herkes bildiğini okuyor.
Yaprak da sanıyor ki, sadece kendisi düşüyor.
Fincan da sanıyor ki, her fincan taştan oyuluyor.
Çimen de sanıyor ki, hep o eziliyor.
Müzik de sanıyor ki, tek uyuşturucu kendisi.
Sokak lambaları da sanıyor ki, hep onlar yanıyor.
Paspas da sanıyor ki, hep kendisi yol ortasına atılıp eziliyor.
Krem de sanıyor ki, hep o sürünüyor.
Çöp kamyonu da sanıyor ki, hep o içine atıyor.
Kral da sanıyor ki, sadece kendisi çıplak.
Arabalar da sanıyor ki, sadece kendisi yoldan çıkıyor.
Toprak da sanıyor ki, her şeyi o yer.
İp de sanıyor ki, herkes ona asılıyor.
Makus talih de sanıyor ki, onu yenebiliriz.
Hukuk da sanıyor ki, sadece kendisi ayaklar altına alınıyor.
Ateş de sanıyor ki, sadece kendisi yanıyor.
Horozlar da sanıyor ki, hep kendi borusu ötüyor.
Dal da sanıyor ki, hep o kırılıyor.
Dereler de sanıyor ki, büyüyünce nehir olacak.
Enflasyon da sanıyor ki tek canavar kendisi.
Irmak da sanıyor ki, herkes dere yatağında yatıyor.
Balıklar da sanıyor ki, denizden başkası yalan.
Kumbara da sanıyor ki, hep o içinde biriktiriyor.
Yoksullar da sanıyor ki, çok çalışarak zengin olunur.
Asansör de sanıyor ki, merdivenden aşşa Kasımpaşa.
Deniz de sanıyor ki, sadece kendisinde dalga var.
Piyon da sanıyor ki, oyunda çok önemli bir yere sahip.
Koyunlar da sanıyor ki, çoban bizim dostumuz.
İnsanlar da sanıyor ki, kötü olursam, iyi olur.