Yıllardan beridir süregelen bir kavram var.Acı bir kavram:”Yaşamak için öldür.”

Öldür ki; yurdunu al,çocuklarını al,petrolünü al,mutluluğunu al,HAYATINI AL…

Sanki bir başkasının değerlerini yıkmaya hakları varmış gibi. Bir başkasının hayatı beş para etmezmiş gibi…Ya küçücük çocuklar? Daha annelerinin kucaklarında,hayata korku dolu gözlerle; endişeyle ama bir o kadar masum bakan çocuklar?Çocuklarımız…Dili,dini,uyruğu ne olursa olsun bizim çocuklarımız…Koşmaya,oynamaya,gülmeye,okumaya,büyük adam olmaya hakkı olan çocuklarımız.Bütün bunların hesabını kim verecek? Kıyımı yapan,insanlıktan çıkmış mahluklar mı; yaşanan herşeye 'Allah yardımcıları olsun' deyip,sonra hayatımıza kaldığımız yerden devam eden bizler mi?...

Geçenlerde elime bir kitap geçti.Vietnam Savaşı'nı, daha doğrusu Vietnam Savaşı'nda blokların birbirlerine yaptıkları işkence yöntemlerini anlatıyor.Vietkonglar, Amerikan askerilerine dikenli tellerle işkence ediyor,Amerikan askerleri ellerine geçirdikleri Vietkongları helikopterden aşağıya atıyor…Peki ama asıl soru,bu kadar canilik neden? İnsanları birbirine bu denli düşüren görünmez el kimin?

Kendine Irak ve Şam İslam Devleti(IŞİD) adını veren bir de örgüt türedi.Sanki başımızda yeterince terör örgütü yokmuş gibi.İnsanları sürekli ölümle tehdit ediyorlar.Bir de kendilerine tecavüz odası belirlemişler; Belirli günlerde kadınların ırzlarına geçip; bir de yaşadıklarını ailelerine anlatmaları için ellerine telefon veriyorlarmış dalga geçer gibi.İşkence değilse,bu caniliğin adı ne? Peki bütün bunlar yaşanırken bizler neredeyiz; halkımız nerede, devletimiz nerede?

Suriye'de çocuklar öldü.Gazze'de çocuklar ölüyor… Görüyoruz ki büyüklerin savaşlarında,rant kavgalarında  hep yok olan çocuklar oldu.Yani aslında çocuklar değil, geleceğimiz yok oldu. Hayallerimiz, ümitlerimiz, herşeyimiz yok oldu.

Savaşta kaybetmediğimiz çocuklarımızı da uyuşturucuda,alkolde,sokaklarda kaybediyoruz zaten…Kimileribonzai çılgınlığında, kimileri bali arayışında, kimileri eroin aşılamakta…Millet olarak biz bu denli umursamaz davrandığımız sürece, ne psikolojik savaşlar sona erer, ne siyasi savaşlar…Ne geleceğimiz aydınlanır, ne geçmişimiz parlak kalır.

Eğer Çocuklarımızı yaşatabilirsek(!), ÖĞRETMENLER! YENİ NESİL SİZİN ESERİNİZ OLACAKTIR!