Satar!...

Eğer; “menfaatini” “varlık nedeninin” en “üst rafına” koyarsa, satar!...

Eğer; “egosu” tüm “değerlerin” önünde giderse!...

Eğer; “parayı” hayatını idame ettirmek için bir “araç” değil de, bir “amaç” olarak görürse!...

Eğer; “selamı” bile, “bundan ne kadar yağ çıkarırım” “ön sezisiyle” alıp verirse!…

Eğer; dün “aynı sofrada”, “aynı tasa kaşık salladığı” dostlarına “çamur” atar, “dostluklarına” “kan doğrarsa”!...

Eğer; “adam satmayı”, “ihanet etmeyi”, “arkadan dolanmayı”, “belden aşağı vurmayı” “yüz kızartıcı” “aşağılık bir eylem”,  olarak değil de, “denge değişikliği” olarak algılar ve “alçaklığını” böyle de “pazarlarsa”!...

Eğer;  elinde bulunan imkânları, “insanlık hizmetine”, “hayra”, “hasenata” değil de, tıpkı “aklı” ve “zekâsı” gibi “kunduziliğe”, “şeytaniliğe” harcar, bu uğurda “peşkeş” çekerse!...

Eğer; bir yandan “fakir fukara, garip guraba edebiyatı yapıp” diğer yandan “devlet makamlarını menfaat makamı, devlet kasalarını kendi kasaları” haline getiren “leş yiyicileri”, “Ey ahali, işte bunlar sizin hakkınızı yiyen, "Beyt-ül malı" çalan, çaldıran hırsızlar ve akbabalardır” demeyip, “menfaat birlikteliği” kurarak “başının üstünde” gezdirirse!...

Eğer; sırf “can ve mal korkusu” ile, “haksızlık karşısında susar”, “zalimin” yanında “yer tutar”, elleri patlarcasına “alkışlarsa”!...

Eğer; “devletin malı deniz, yemeyen domuz” der ve “sıkılmadan” “yerse”!...

Eğer; çalıştırdığı işçilerinin “ekmeğinden keser”, “emeğinden çalarsa”!...

“İbadeti”, inandığı için değil de, inananlar arasında “itibar” görmek için “gösterişe” yatarsa!...

“Nokta” kadar menfaati için “virgül” kadar “eğilirse” !…

“Dün” söylediklerini, “bugün” inkâr eder, “yanar döner”, “şekilden şekle” girerek, “utanmadan” yalan konuşursa!…

Yani anlayacağınız, “adam”, “madam” olursa!…

“Babasını değil, anasını bile satar!...”