Bir milletin maddi,manevi değerlerinin bütünüdür Medeniyet...Ve mahiyetini,üzerindeki açılımların ne kadar kapsamlı oluşundan anlayabiliriz..Medeniyet olabilmenin bir sürü koşulu önünüze seriliverir bir araştırdığınız zaman.Ama öyle can alıcı bir koşulu vardır ki Medeniyet olmanın,diğer koşulları etkisiz sayı olan sıfıra dönüştürüverir adeta.Ki bunu ispatlarcasına bir sözü vardır Freud"in.Medeniyet olmanın ilk şartı Adallettir der kendileri.Ve adalet üzerine söylenmiş sözlere kaynaklık etmektedir adeta.Evet belki memleketler kılıçla alınabilirler,fakat onları muhafaza edecek olan en mühim konu Adalettir elbette.Adaletin olmadığı yerde toplumda haksızlık kaynaklı kaoslar,kargaşalar alıp başını yürür.Ki ilginçtir ki,kimimiz her ne kadar Türk Adaletine güveniyoruz dese de, aslında ülkemizi  haksızlık yönetiyor,Adalet yalnız sahnede var dercesine Türk Adaletini bırakıp, kendisini Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinde bulmaktan alamamakta.Kimimiz tek başına herkesi,her şeyi önüne katıp,adeta Robin Hood misali Adaletsizliği yapan herkesle(hiçbir makam,mevki ayrımı yapmadan) mücadele etmekte.(Ki bu kişilere ülkemizde pek rastlanmamakla birlikte,rastlandığı an susturulmaya çalışılabilmekte olduğunu hepimiz görüyoruz.) Adalet olunca,yiğitliğe lüzum kalmaz demiş atalarımız.Tek başına bu tarz mücadele veren vatanperverlerimiz,bu sözün içinde barındırdığı anlamlar üzere yola çıkmış olacaklar elbette!.Ya da atalarımızı değil de biraz felsefik takılanlarımız, GHANDİ nin şu meşhur sözünü kendilerine siper etmişlerdir belki de. “Haksızlığa sapıp bütün insanların senin peşinden gelmeleri yerine, adaletli davranıp tek başına kalman iyidir”.diyerek belki de yalnız kalmışlardır kimbilir???Yalnızdırlar belki fakat şunu kesin bilirler ki ; “Adalet topaldır, ağır yürür fakat ,gideceği yere er geç varır”.Bu dediklerimiz mevcut düzenin Adaletidir elbet.Ama aslolan bir adalet vardır ki,onun önünde her şey durur.Evet hepimizin bildiği üzere,aslolan Adalet,Yüce Allah"ın Adaletidir.Ki ayeti kerimede  Azabı gördüklerinde, için için derin bir pişmanlık duyarlar. Onlara zulmedilmeksizin aralarında adaletle hükmedilir der.O ki azapta bile adaletle muamelede bulunandır.Onun hesapları öyle ince çizgilerdedir ki,insanı nerede hangi felaketi neden verdiğinde bile bir hikmet vardır.Ki şu kıssada olduğu gibi. Bir Gün ;
Hz Musa İbadetini Bitirdikten Sonra Bir Ağacın Altına Oturur.
Hemen Yakınındaki Çeşmeyi Seyrederken Atlı Bir Savaşçının Çeşmeye Geldiğini Görür.
Savaşçı su içmek için eğildiğinde boynundaki altın kesesini ıslanmasın diye çıkarır, çeşme Başına Bırakır.Suyunu içtikten sonra altın kesesini Unutur Ve yoluna devam eder. Hemen arkasından hoplaya zıplaya bir çocuk gelir.Tam su içecekken altın kesesin farkeder ve hiç düşünmeden alır ve uzaklaşır.Çocuğun arkasından çok yaşlı bir ihtiyar inleyerek su içmeye gelir.Bu arada altın kesesini su başında unutan savaşçı keseyi almak için çeşmeye doğru yaklaşır.Fakat çeşme başında hiçbir şey bulamaz..Hemen yanındaki yaşlı adamın boğazına sarılır ve altın kesesini vermesini ister.İhtiyar ne kadar "Ben Almadım" dese de savaşçıyı ikna edemez.İyice sinirlenen savaşçı kılıcını çeker ve yaşlı adamı oracıkta öldürür.Olan biteni gören Musa ''Ey Rabbim bu nasıl bir Adalettir'' der..
"Ben Hiçbir şey bilmiyorum.. Senin işine sual olmaz ama ben anlamadım" der.
Bu isyana benzer açıklıktaki sözlere karşılık Rab şöyle seslenir :
''Ey Musa ;
Ben sana benim işlerimi anlayacak kadar akıl vermedim ki sen benim hakkımda yorum yapıyorsun?
Ama kalbinin yatışması için gerçek şudur :
savaşçı o küçük çocuğun babasının malını yağmalamıştı.
Ölen ihtiyar ise gençliğinde çok güçlü bir adamdı
Ama bir hiç uğruna bir köylüyü öldürmüştü.
O İhtiyarı öldüren savaşçı işte o köylünün oğludur..
Ey Benim Gafil Kulum!Şimdi Tövbe Et
Çünkü benim Adaletim işte bu kadar açıktır.Adaletle hükmeden ve hükmedilebilenlerden olabilmek ümidi ile...Mutlu haftalar...