İsmet İnönü sorar “Kemal sana göre dünyanın en zor işi nedir? Atatürk cevap verir “Türk Milletini ayağa kaldırmaktır” , en çok bu konuda zorlandım der.Atatürk İnönü ye” şimdi bana bundan daha zor bir şey var mı diye sor” der.İnönü de sorar.”Harekete geçince bu milleti durdurmak tır “ der.        

 Ortak yaşam alanının talan edilmesine karşı çıkan ,ağaç kadar savunmasız insanların suçu ne idi?
Yiğitlik : en büyük korkunun, en büyük ümidinin üstüne üstüne gitmektir.Duyarsız kalmaksa en büyük hatadır.Günlerdir meydanlar, sokaklar insan seliyle dolup taşmakta .Örselendikçe, hakarete maruz kaldıkça,canları pahasına gelecek kaygısına ,genç yaşlı sokaklarda direnmekte.”Kıyametin koptuğunu görsen de elindeki fidanı dik” hz. Muhammet. Sorun fidan park olayı değil.Biber gazı,polis şiddeti,emek sineması,alkol yasağı,üçüncü köprü ,reyhanlı,kürtaj,üç çocuk,tutuklu gazeteciler de değil.Asıl sorun diktatörlük.İzmir de bir lokantada,Biber gazından bayılmış  masanın üstünde yatmakta olan yaşlı bir bey ,eşi elindeki pet şişedeki su ile yüzünü yıkamakta iken dışarıdan gelen çevik kuvvetin darbına maruz kalmış.Çığlık atan eşini saçlarından çekip yerde sürdürmüşler.Gezi parkının yıkılmasını istemeyen gençler kurdukları çadırlarında sessizce protestolarını yaparken,polisin  önüne geçilmez güçle saldırıldığı için bu halk bu kadar ayaklandığını düşünüyorum..Demokratik bir ülkede demokrat bir şekilde yaşamanın imkansızlığını gördükleri için direnen insan topluluğu her geçen gün bir o kadar kalabalıklaşmakta.Biber gazlı yoğun şiddete rağmen .
          
Ben halkım.Allahtan korkan ,ezenin karşısında ,ezilenin yanında olan yaşamla mücadelede miras olarak babadan asaletten başka bir şey kalmayan bir anneyim.Ve gelecek kaygısı olan bu gençlerin direnişlerinde kalben yanlarındayım.Bu ülke kimseye babadan miras kalmadı.Kendi halk otobüsleri gibi istedikleri yerde durup istedikleri insanlarla yolculuğa devam edemezler.Can almak Allah mahsustur.İnsanları bir çiçek gibi sevmeli,sevgiyle yaklaşıldığında açılmayacak kapı yoktur .Dünyanın hayranlıkla ayakta alkışladığı bir millet gördük son günlerde.Hasta yatağımda sosyal medyadan olayların takibindeyken ,bir gencin paylaşımını okudum.Okurken gözyaşlarımı tutamadım .”Arkadaşının Beşiktaş ta yaralandığını yanında kimse olmadığını ,kendisinin hızla oradan uzaklaştığını portakal gazından gözlerinin görmediği halde nereye kaçtığını bilmezken bir apartmanın kapısından içeri çekildiğini hiç tanımadığı kişilerin kendisine yardım ettiğini söylüyordu..Beşiktaşta insanlar ölüme karşı direniyor diyor.Oradan kaçarken çaresizlikten ağladığını ve tek düşündüğü şeyin nasıl öleceğim olduğu imiş..Son günlerde bunun gibi çok hikayeleri ileriki günlerde çok duyacaksınız.

Sevgi ,barış, güzellikler le dolu yeni günlere  diyorum..Sevgiyle kalın...