Bir film, size bir başka hayata dokunma şansı verir. Asla gidemeyeceğiniz yerlere sürükler sizi. Adeta, kahramanların hayatlarını çalarsınız. Romanlar için de geçerlidir bu. 

Belki  “çalmak” ağır kaçan bir ifade oldu; hayatlara dâhil olmak da denebilir. A Better Life, hakkında tanıtım yazısı hak eden filmlerden. Üstünde biraz okuma yaptıktan sonra kaleme alınmalı. 

O, sokaklarında dolaştırıldığınız şehre, bir gün yolunuz düşse, eminim kaybolmazsınız. Çünkü o sokakları gördünüz işte filmde… Ya da bir palmiye nasıl budanır, artık yabancısı değilsiniz. Onu da gördünüz…

Filmlerin bu güzelliğidir zaten insanı seyretmeye iten; hatta zorlayan. Romanları okutan saik de budur. Gazap Üzümleri’nde tarif edilen, o, arka üstü duran kaplumbağayı hâlâ hatırlatan da budur.
 
O yüzden, aynı filmi defalarca izleyebilirsiniz. Goodfather (Baba) serisini kaç kez izlemişsinizdir kim bilir. Ya da içinizde yer etmiş bir romanı, kaç kez daha okumuşsunuzdur. Kime ait bilmiyorum; güzel bir söz var: “ Bir kitabı okumak, bir dostla tanışmaktır. İkinci kez okumak, bir dostla karşılaşmak…”

Kendi hayatımızdan da uzaklaşıyoruzdur; bir sebep de budur sanırım. Kendi vasatından çıkmak, hatta kendi derdinin tek olmadığını fark etmek… Başka dertler olduğunu… Senin dert dediğin, abarttığın hayat karartanın, çok mühim olmadığı…

Dünyanın hiç göremeyeceğin yerlerinde, sana benzer hayatlar olduğunu… Hayatından daha iyi de olabilir… Hayatından daha kötü de. Lâkin ille de bir yerlerde hayatların olduğunu… Kendi mecrasında aktığını o hayatların da…

Dünyanın ve kendi dünyanın hayhuyundan, gürültüsünden, kalbini daraltan ne’n varsa uzaklaşmak istediğin, ya da ne varsa anlamak, künhüne vakıf olmak istediğin…

Bir film seyret. Ya da tekrar arala eskitemediğin bir kitabı. Bir hayat çal…