İşsizlik, bir ülkede aktif olarak iş arayan ancak bulamayan tüm insanlardır.
İşsizlik ekonomik bir göstergedir ve genellikle işsizlik oranı ile temsil edilir.
İşsizlik oranı, bir ülkede çalışmak isteyen işsizlerin toplam sayısına bölünmesiyle elde edilen orandır.
İşsizlik, bazı kişilerin okumadığı ve ücretli bir işte çalışmadığı durumdur. Ve bu aynı kişiler iş aradığında aktifler.
İşsizlik popüler bir ekonomik göstergedir. İşsizlik, çalışanların kazançlı işlere girme isteklerini gösterir.
İşsizlik normalde işsizlik oranı ile ölçülür. İşsizlik oranı, bir ülkedeki işsiz nüfusun toplam sayısının işgücü sayısına bölünmesiyle elde edilen orandır.
İstihdam kaynakları şu şekilde sınıflandırılabilir: üç tip işsizlikten. 
Yapısal işsizlik, temel ekonomik konulara ve işgücü piyasasının doğasında bulunan verimsizliklere odaklanır. Bu, gerekli becerilere sahip işçilerin arz ve talebi arasındaki eşitsizliği içerir. Teknoloji değişiklikleri veya etkisiz hükümet politikaları yapısal işsizliğe neden olabilir. 
Teknolojideki bir değişiklik, insanların endüstriyel süreçlerdeki rolünü azaltabilir. Çünkü aynı üretim süreçleri otomatikleştirilmiştir. Otomasyon tetkili olan makinelerin uygulanması insan emeğinden tasarruf. Bu makineler, insanlar tarafından daha az izlemeye ihtiyaç duyan daha etkili bir üretim sürecine entegre edilmiştir.. 
Hükümetler işsizliği azaltmak için önlemler almalıdır. Ancak bazı eylemlerinin bu konuda tam tersi bir etkisi vardır.  
Herhangi bir ekonomide işsizlik vardır çünkü insanlar bir işten diğerine geçmektedir. 
Bu, bir ekonomide mal ve hizmet talebinin tam istihdamı destekleyemeyeceği bir durumla sonuçlanır. Yavaş ekonomik büyüme veya düşüş zamanlarında olur. Bir örnek ekonomik bir durgunluk olabilir.  
Durgunluklar daha yüksek işsizliğe, düşük ücretlere ve fırsat kaybına yol açar. Eğitim, özel sermaye ve ekonomik büyümenin hepsinin zarar görmesi muhtemeldir. Ekonomik durgunluk “yaralara” yol açabilir, yani birçok insanın çok az parası vardır, hatta uzun süre borçludur.
Toplumlar mümkün olduğu kadar çok insanı işe almak için birçok önlem deniyor. Ve uzun süreler boyunca, farklı kültürler tam istihdama yakın deneyimler yaşadı. 1950'lerde ve 1960'larda, Birleşik Krallık ortalama yüzde 1.6 işsizlik oranına sahipti. Avustralya'da, Avustralya'da Tam İstihdama ilişkin 1945 Beyaz Kitap, 1970'lere kadar süren bir tam istihdam hükümet politikası oluşturdu.
Bu, hükümetlerin işsizliği doğrudan azaltmak için başarıyla uyguladıkları bazı çözümlerin bir listesidir. Bu liste, doğrudan istihdamın kesilmesiyle ilgili olmayan sistemik ekonomi politikalarını içermez. Örneğin, bir ülkede yolsuzluğa karşı başarılı bir politika, mutlaka ekonomisini iyileştirecek ve dolayısıyla işsizliği azaltacaktır.