Dört duvarınızla baş başa kaldığınızda, gece tüm ağırlığıyla çöktüğünde üstünüze… Tuhaf, içinizi kamaştıran bir yalnızlık olduğunuzda külliyen… Arayacak kimsenizin olmadığına ve aranmayacak kadar değersiz olduğunuza hükmettiğinizde… Ya kapınız çalar ya telefonunuz…

                        Durum ne kadar kötü olursa olsun, ümit daima vardır. Ümit varsa, ümitvar olmak lazım, dersiniz.

                        Artık, her bezginlik nöbetinde, bir sesin bölmesini beklersiniz, kopkoyu yalnızlığınızı. O, bir kere olmuşsa, her zaman olabilir çünkü. İşte, ümit böyle bir şeydir. Bir kere olanın, hep olacağını ummak… Ve olmasa da olur aslında. Zaten olmamasıdır ümidin varlığı biraz da…

                        Uzak bir şehirde, böyle bir gecemde, öylece donup kalmış gibiyken,boş gözlerle bakarken öyle… İçimden hiçbir duygu geçmezken… Bir mesaj sinyali duyulmuştu telefonumdan. Aramayalı yıl olmuş bir dost, uzak diyarlardan bir mesaj göndermişti. En lüzumlu anda… Kısa bir cümle: nasılsın?.. İyi değildim. İyi değildim de bu ne kadar iyi bir şeydi böyle, nasıl bir nimetti… O’na duyduğum tüm kızgınlık, sevecen bir özleme dönüştü birden, karamsarlığım ümide… Yüzüme bir gülümseme yayılırken, bu kez bir telefon… Bir başka kadim dosttan. Tüm kalbimle inanmıştım ki, çok sıkıldığınızda hissediyor sanki birileri. Ve yetişiyorlar imdada…

                        Ümidi diri tut. Çıkmadık canda, bitmedik günde bir ümit gizlidir mutlaka.

                        Ümidimi diri tutuyorum. Daha da batarsam, daha koyu olursa çevrem, bir ışık huzmesi düşecek üstüme. Bir ses, bir tını bölecek yeniden… O gurbet gecemde, o en zayıf, en anlamsız gecemde nasıl bölmüşse…

                        Bundan daha fazla batmamı beklemesen olmaz mı? İlle de en zifiri geceden sonra mı?.. İlle de uçurumun dibini bulduktan sonra mı? Cehennemlerden geçtikten sonra mı bir damla serinlik?..

                        Bilinen bir laf olacak ya; bir ara, bir sor Allah aşkına… Ümit, sana da gerekebilir bir gün. Sen de bir ses isteyebilirsin. Hâlâ bekleniyorken gelmezsen, sana da gelmeyebilirler… Kibir kalende, öylece kala kalırsın. Kırdığın cesaretler yüzünden, korkarım ümide bile takatin kalmaz…

                        Ses ver, sesin özleniyorken hâlâ… Ümidim diri benim…