Haddini bilmeyip ay tanrıçasına aşık olan çoban yıldızına verilen ceza,kaderini bilmekmiş.Bundan daha korkunç ceza yoktur dünyada.İnsan soyu zarif ,kırılgan,ölümlü her türlü hastalığa kazaya açık ama kendini avutarak yaşıyor bunları ve unutuyor. Hayatın özü unutmak.Unutmak diye bişi olmasa yaşamda olmazdı inanın .
            “  Parmak izlerimiz dokunduğumuz hayattan silinmez “ Remember me.Çok beğendiğim bir sözü sizlerle paylaşmak istedim.Aile kavramını anlatmama gerek yok.Hepimiz için önceliklerimizin başında gelen en önemli kişilerdir aile fertlerimiz..Dünyada sırtımızı dayayacağimiz tek şey ailemizdir.Aynı sahanda pişen yemeği yer, aynı çatı altında barınırız.Birimizin derdi hepimizin olur.Sevinç paylaşımımız yine öylesi..Doğum ,ölüm, hastalık, düğün, bayram gibi önemli günlerde yine el ele olduğumuz aşikar.Ta ki kuş olup kafesten uçana kadar. Birlikte geçirdiğimiz ve bizim için unutulmaz olan ,hiç birşeye değişemeyeceğimiz çok güzel günler bir gün mazi olur ne yazıkki.Emek; kelime olarak açılımını anlatırken bile yorar insanı.En çok birinci derecede yakınına verilir tıpkı bir fidan gibi.Acı tatlı ve güzel anlarda mutlu olduğun zamanlardaki aile birlikteliğini unutmamalı.Araya giren zaman ilaç olması gerekirken yaşanan olaylar film sahnesine dönüşür.Herkez kendi rolünü iyi kötü oynar ve film biter .Ne acıdır kan bağının olduğu insanları unutmak.Senin ona ihtiyacın yoksa, onun sana ihtiyacı olabilir.Beş parmağın eşit olmadığını biliriz.İnsanların olaylar karşısında tepkileri çok farklıdır.”Bir an bekle ,arkana dön ve unuttuklarını anımsa.Kaybettiysen ara,kırdıysan af dile,kırıldıysan affet:Çünkü hayat çok kısa” Mevlana .
             Bazen geride bırakmalı bir çok şeyi eğer ileri gitmemizi engelleyecekse.Bazen de her şeyi unutup dönüp sarılmalı gururu hiçe sayarak.Neyazık ki ki birçoğumuz bunu yapmıyor yapamıyoruz.Unutmamız gereken olayları unutmuyor ,unutmamamız gerekenlerin üstüne bir yudum su içtim gitti diyebiliyoruz.İlk satırlarımda verdığım örnek ne korkutucu değilmi? geleceğimizi bilsek saniyeler saatler sonrasını yaşamdan zevk alırmıydık bunun için şükretmeliyiz.Alzheimer hastası olan insanları düşünüyorum.O güne kadar olan olayları hiç yaşamamış gibiler tıpkı bir bebek gibi.Bebekler acıktıklarında ,rahatsızlıklarında ağlayarak tepki gösterirler ama alzheimerler açlıklarını bile unuturlar.Unutmanın bu şekli çok acı verici inanın.

            Cenap Şahabettin diyorki:”zamanın en büyük kahrı nisyan (unutma ) en büyük lütfüda odur” güzel  olan herşeyi  yaşamınız boyu unutamamanız ,engel olabilecek çirkinliklere arkanızı dönüp uzaklaşmanızı diliyorum  sevgiyle kalın.