KUSURUM YOK

Kapımı örttüm ben. Kapına eşik oldum gönüllü. Ki girerken ezesin, çıkarken ezesin… Kımıldamıyorsun. Bekleyip duruyorum kapında, paslanıyorum. Var mısın yoksa var mı? Bir ses ver sesime.

İçim boşalıyor benim. Sert bir kabuktum. Onun küçük elleri vardı. Sedeften, incecik parmakları… Kusurum yok benim; onun keskin ve incecik parmakları vardı. Öylece, kabuktan arındım ben. İçim boşaldı benim…

Tüm mavilikleri biriktirmiştim. Lacivert bir kan toparlanmıştı bende. Toprağa sızıyor şimdi bir koyu mavi… Kusurum yok benim. Onun, keskin ve aşkımla bileylenen gözleri vardı… O yüzden işte, her kesiğimden sızıyorum toprağa. Sızlayıp duruyorum, sızlanıp duruyorum…

Aynam yüzümü göstermiyor. Sırlarım dökük, aynam puslu. 

Gece, yüzü oluyor, gündüz yüzü… Keskin bakışlarım gitti gider. Benim bir kusurum yok. Sizin de gözünüz kamaşırdı; siz de kör olur ve göremezdiniz ondan başkasını…

Ak kağıda lacivert harfler düşüyorum kalp mürekkebimden. Ne yazsam odur, ne silsem o… Kusurum yok benim, tüm harflerim vakıftır ondan…

Yüzüm nemrut durgunluğunda. İçim bir denizi kabartıyor. Çürümüş bir ruh, çırpınıyor kırgın bir serçe gibi hançeremde… Kusurum yok benim. Çekip çıkarmıyor serçeyi, bir hayat çırpınışı sürüyor. Görünmüyor ona benzeyen bir melek…

Şimdi bu türkü, tam ortasından ikiye bölünüyor. Neredeyse o asayı Musa, ikiye bölünüyor bu türkü. İçinden geçiyorum türkünün, saçlarıma dokunuyor acıklı sözler. Saçlarıma dokunuyor, artıyor aklar… Kusurum yok benim. Söylenen her türkü onundur. Tüm şiirler de ikiye bölünüyor dize dize. Tüm şiirler odur; o zaten külliyen şiirdir…

Bendlerim yıkıldı. Akışıp gidiyorum. Onun, tüyden hafif yumruğu vardı, mavi akikden… Hayat çatlaklarım o yumruktandır; kusurum yok benim…

Gök başıma düşüyor. Ve yer kayıyor ayağımdan. Kusurum yok benim. Mühkem direklerim yıkıldı…

Ayık değilim. Sarhoş da sayılmam. Masumum dostlar; gözleri düşmüştü kadehime…