Spor akıllıca, zekice ve dürüstçe yapılmalıdır. Spor hile, desise kokmamalıdır. Spor çürütülmemelidir. Spor masum ve güzel bir oyun olarak hafızalarda yer etmeli, günlük hayatımıza damga vurmalıdır. Spor oyunlarında biz taraftarlar galibiyetten çok rakibi sindirmeyi, ezmeyi, dövmeyi, yaralamayı, rencide etmeyi hatta öldürmeyi düşünüyorsak yaptığımıza ne derler? Böyle taraftarlık ruhu mu olur? Böyle spor mu olur? Böyle oyun mu olur?   Maç bitimlerinde sonuç ne olursa olsun her durumda rakibe saldırıyoruz. Yensek de yenilsek de saldırıyoruz rakibimize. Hem karşımızdakine rakip demek bile hatalı. Kardeşimiz bizim o. Yaptığımız, sahnede oynadığımız da aslında basit bir oyun. Belirlenmiş kurallar çerçevesinde maçı kazanmak için mücadele yapılır. Yapılan, bir savaş değildir. Sahnelenen çocukların oyunlarından bile daha basit bir oyundur.    Bu oyuna kan, gözyaşı, kin, nefret karıştırıyoruz. Kavga, dövüş ve saldırı mekânları hâline getirdik spor sahalarını. Dünya bu hâle getirdi. Spor; insanı dinlendiren, rahatlatan, sıkıntıdan uzaklaştıran bir eylem olmalı. Amaç bu olmalı en azından. Ancak gördüklerimiz ve yaşadıklarımız bu doğrultuda değil.   Kendi takımlarımızdan başka takımlara giden futbolcuları yuhalarız. Hakemlere olmadık küfürler ederiz. Dediklerimizi yapamayan her kim varsa saldırırız, bağırırız.   Spor bu mudur? Taraftarlık böyle midir? En son Diyarbakırspor'a yapılanlara ne demeli? Bu tarz tavırların sporla bağdaşır bi tarafı var mıdır? Bir takıma sen şöylesin, böylesin, denir mi? Diyarbakırspor'da oynayan futbolculardan ve teknik heyetten belimizi büken bu PKK teröründen memnun olan mı var? Mağdur olan vardır. Şikâyetçi olan vardır da gerisini bilmem.    Sporu ki en önde gideni futbolu kendi kanalından çıkarmayalım. Sporu spor için ve spor gibi yapalım. Ey centilmenlik! Ey adalet! Ey güzel spor!.. gibi ünlemlerle bir yerlere seslenmek zorunda kalmayalım...