Gönlüm senin esirin kalbim senindir yar kalbim senindir

İnsaf eyle o sözler meni kahredir yar meni kahredir

Söyle nedir bu edalar bu işve bu naz

Geden aygız bu güzellik sene de kalmaz

Yalnızam yalnız yalnızam yalnız

Gel beni dertlere salan zalim vefasız

            İnsan yalnızlığı, ıstırabı, sıkıntıyı hissetmeden, duyumsamadan yaşamın tadını nasıl anlayabilir. Yaşam dediğimiz şey neden hep zevk ile birlikte anılır anlamış değilim. Yalnızlığı, ıstırabı, duyumsamayan insan yaşamın tadını, zevkini, nasıl anlayabilir söyleyin bana dostlarım. Yaşamın o kavurucu sıcaklığında, su olmadan nasıl yaşar insan. Çölde izimizi kaybetmeden, nasıl ulaşırız kaynağa. Korku olmadan nasıl cesaretli olunur. Korkuyorum, korkulması da gerekiyor diyor öncülerim.

           Evet, yalnızlığı, ıstırabı istiyorum ama korkuyorum da, korkulması da gerekiyor. Acaba bu kalbim, bu benim zayıf benim, bu ağırlığı kaldırabilir mi? Ama insan,  yalnızlıkla, ıstırapla, acıyla, yaşamayı, ondan zevk almasını bilmeli. Yoksa nasıl çekilir hayat, nasıl yürünür geleceğe güvenle. Belki bu benimkisi yalnızlık bile değil, yalnızlığın bir görüntüsü bir gölgesi. Çünkü yalnızlık dayanıklılık, direnme, güçlü bir ruh dinginliği ister. Ya bende, ah zavallı kalbim! Her türlü isteklerimin peşine takılarak kirlenen kalbim, bunu kaldırabiliri mi?

Yalnızlık tek olma değil, tüm insanların arasında onunla birlikte olma, ona yaklaşmadır. yalnızlık tek başınalık değil, birlikte tek başına olmaktır.Tüm deliler arasında deli olmadığının bilincinde olan biri yalnız mı dır? Yoksa deliler arasında akıllı olduğunu söyleyen insan mı?

           Uzaklara gitmek istiyorum ama uzak ne kadar uzak olabilir benim için, öyle bir yer, bir Arz-ı Mevud var mı? Gerçekten yalnız olabileceğim, kimsenin olmadığı bir yerlere gitmek istiyorum. Kuyulara kuyulara bağırmak ve haykırmak nefretimi insanlığa nerdesiniz, NERDESİNİZ?

          Bu yalnızlığın bir 'içsel kanama' bir 'göğüs kanaması' bir 'canhıraş feryat' bir 'kanlı yaş' bir 'çığlık' bir 'nefes' olması için tüm insanlığa, onunla birlikte ve ona doğru olmak gerektiğini anlıyorum.

          Bu yalnızlık bir kopuş değil, bir ayrılık hiç değil, bir direnme, bir bağlılıktır. Yalnızlığım düşlerden, hayallerden ve kaçıştan oluşmuş değil. Sevgi ile içtenlikle, dostlukla yoğrulmuş. Octavio Paz'ın deyimiyle ''gönlümü dağlayan'' bu derin yalnızlıktan çıkış yok ve benimle birlikte, tüm insanlıkla birlikte, ona doğru ulaşıncaya kadar bitmeyecek bu yalnızlık. Sürecek, yakıcı bir ateş gibi gönlümü dağlayacak, beni susatacak, kavuracak, ama bir başlangıç, bir dirilme, bir nefes, bir abı hayat, yeniden dirilişe yol açacak. Bu yalnızlık hiç bitmesin.