YAZMANIN HÂLLERİ

       Vatan Gazetesi’nin, aylık yayınlanan vatankitap ilâvesinde, mayıs 2011,  birbirinden güzel yazılar var. Kırkıncı sayfasında, “yazar tıkanıklığı” başlığını taşıyan çalışmayı, yazarken zorlanmaya ayırmışlar.

                        Hatta “zorlanmaktan” öte, “yazamamak”… Bu dertten muzdarip olmuş yazarları da bahis mevzuu ederek, örneklerle, eğlenceli olmayı da başaran hoş bir yazı çıkartılmış ortaya.

                        Bu dertten kurtulmanın yöntemlerini de –elbet kendilerince- sıralamışlar, on madde halinde. Yazarken zorlananlara, faydalı olacağını sanıyorum.

      Ben, “yazar tıkanıklığı” başlığını görünce, yazar sayısının tıkandığı gibi bir anlam çıkarmıştım, öyle değilmiş.

                        [Gerçi örnek verilenler, romancılar, öykücüler, senaristler… Köşe yazmayı irdelememişler pek. ]

                        Yazmak konusunda tıkanma, yazıdaki tabirle “boş ekran sendromu” gibi bir sorun yaşamadım. Beni asıl bunaltan, var olan yazıyı uzatabilmek. Yani yazı, birkaç cümle içinde bitmiş oluyor ve ben onu –yazıyı- uzatmak zorundayım. Korkunç olan bu. Elbet benim açımdan…

                        Ya da yazı çok uzuyor ve kısaltmak gerekiyor. Bu da andığım sorundan farklı değil yazarken bunaldığım…

                        Beni sıkıntıya sokan, yazıyı uzatmak ya da kırpmak olduğundan, hiç bunalmadan, sular seller gibi ve istenen uzunlukta yazabilenlere hayran olmuşumdur. Fakat sanırım, o hayran olunan yazarları, bir de masaları başında görebilseydim, onların da –belki- benimle aynı derde düçar olduklarını anlardım.

                        [Bakın, bir de yukardaki parağrafta olduğu  gibi “sorunlu cümleler” vardır uğraştığım, sorunundan arındırmaya çabaladığım. Örneğin, yukardaki son cümle, “…. onların da benimle aynı dertte olduklarını görürdüm” diye bitiyordu ilk hâliyle. Fakat bu sefer, “….masalarının başında görebilseydim…”den sonra, iki kez ve aynı cümlede “görmek” kelimesini kullanmış olacaktım ki okurken, sıkıntı oluşturacaktı. ]

                        Yoksa yazmak, konuşmak gibidir. Konuşuyorsunuzdur da karşınızda kimse yoktur. Lâf nasıl, konuşma esnasında uzarsa, içimizden “çok uzattım galiba” deyip nasıl kısalırsa ve hatta biterse, yazı da tıpkı öyle uzar, kısaltılır, budanır ve bitirilir.

                        Kelimelere dans ettirirsiniz bir nevi. Yanlış adım attırırsanız, yazı düşer.

Not: Gazetedeki yazıyı merak edenler için, internet adresini de verelim. Galiba artık evleri kâğıda boğmak gerekmiyor.

http://vatankitap.gazetevatan.com/haber/ustalarin_bile_korkulu_ruyasi_yazar_tikanikligi/1/17119