YENİ YIL YAZISI

                        Dünya tarihi, insanın insana yaptığı zulmün tarihidir. Bireysel ya da en fazla kitlesel. Biri, bir grup ya da öylesine üstün görür ki kendini, can almak yetkisini de üstlenir, mülkünde ortağı olmayanın görevine soyunarak.

                        Zulüm hep vardır bir yerlerde. Kan ve gözyaşından oluşmuş yıkımlar sürer. Biz ancak, ayyûka çıktığında haberdâr oluruz en fazla. Artık üstü örtülemez hâle geldiğinde, sunarlar önümüze. Ağlamaklı seyrederiz, sanki yeniymişçesine.

                        Bir sabah ezanı vakti, yeryüzünün en büyük zâlimi Irak'a, sanki havai fişekmiş izlenimi veren bombalarla girerken, hangi kalp o sahneyi izleyebilir iç rahatlığıyla? Orayı kan gölüne döndüren zihniyet, nasıl bir zihniyettir ki kılı kımıldamaz?

                        Yazı yazması gereken papuç fırlatır, papucunu dama attığı diktatörünün zulmü, başkaları eliyle ve daha planlı sürerken. Ve büyük ihtimâl, gelişini alkışlamıştır, meydanlardan sökülürken, önünde milli marşlar söylediği heykeller yıkılırken.

                       İsrail uru da öylece durur insanlığın böğründe, zulüm abidesi olarak. Her mâsumun ölümü, gözlerimize nasır bağlatır, gözyaşından...

                        İnsan, uydurur zulmü için bir neden. Büyük insanlık davaları uydurur. Sınırlar uydurur ki savaşmak için en adi ve yüce sebeptir; olmayan düşmanların en kolay üretilebildiği...

                        Kendi dininin sahibine,vahyedenine bile ihânetle, bilerek ya da bilmeyerek elbet, zulmeder öteki bildiğine. Hatta kendi içinden de ötekiler çıkarır. Katletmelere, canlı bombalara en teşne durum, bu durum değil midir?

                        Yeraltından sızım sızım sızarak birikir de bir gölete, okyanus oldum, artık taşayım der çok büyük küçük hesaplarıyla... Zulmederek elbet, sevenine de sevdiğini iddia ettiklerine de...

                        Zulmün adresi, bizzat insanın kendisidir. İnsanın insana yaptığını, hiçbir canlı veya cansız yapamadı henüz insana.

                        Hayat hâriç elbette. İnsanı evirir çevirir hayat, zaman denilen değirmende. O yüzden işte, ölüme de güvenmek lâzım diyorum. Güvenmek lazım ölüme. Ki bir gün, tüm zâlimler, daha öncekiler gibi tüyüp gidecek yeryüzü sahnesinden.

                        Ya da hiç olmadı, biz seyircilerin ömrü biter;takvimler eksilirken yaprak yaprak...

                        Biter ömrüm ve artık görmem, kuruluşundan beri zulüm üzerine bina edilmeye çalışılan bu dünyayı…

                        Hadi bakalım, kutlu olsun yeni yılınız. Sevseniz de sevmesenizde, yarın başka bir yılı yacaksınız her belgeye. Tatillerinden de faydalanarak.

                       Ki  ağlayanın olduğu dünya, asla yaramaz gülene…