Öyle sinmiştim ki yağmurdan,Bir kitap sırtı gibi.
Ve Kambura makinesi olmuştu nisan!
Düşüyorduk çok yüksek, alçak bir yerden,
Kopuyorduk “vatan haini” olup en nazım yerimizden
Zaman inceliyordu yaşamaya dair, en lazım yerimizden.
Amfibyumlar bile intiharı düşünüyorken
Bir anofel neden zehirlemesin ki,
Hem kendini hem Nemrut'u.

Güneş bir hırsız gibi girerdi penceremizden
Küresel işletmenin, baz losyon serisinden.
Begonviller karadenize gelirdi,Çaylar Akdeniz demliklerine,
Batı, doğu
Kuzey, güney
Pusula şaşmazdı
Bu suda yüzmeyi bilsek.
Biri açık etmeseydi keşke Bektaşi sırrını.

Herhangi bir insan saçını okşamadıysa
Cüruf tutar her parmak.
Herhangi bir insan gözünde boğulmadıysan
Herhangi bir muhabbette ballanmadıysa dudakların
Sen ya öldün, yada fetret devrini yaşamaktasın.

Henüz çağlasın gözlerim,
Doya doya ağlamadın henüz bir aşk için,
Henüz çağlasın gözlerim,
Henüz kanamadın tuzlu tuzlu, bir kadın için.

Amma ve lakin netice değişmez, Hatice ölür.
Mürekkep şişen, kuş tüyü kalemin
Evsel atık olur yeniden.

Kendi yetiştirdiğin gülibrişimden giyinmeye devam edersin.
Öldüren makinelere ne kadar çocuksu isimler koyarlar dersin.
Sende Giyotini yeşil reçeteli bir tablet aspirin zannedersin.

Yinede utanma,
Her şeyi öğrenmek zorunda değilsin,
Öğrendikçe büyürsün ama,
Büyüdüğünden fazla utanırsın öğrenirken
Ve hissi kablel vuku'm diyor ki;
Nefret edeceksin benden, kendi türünden.
Boşver!
Görünmez kazasıyım dersin babamın,Olur biter.
Senin acıların mezunudur sedef kakmalı gençliğimin,
Benim acılarım henüz iptidai mektep de talebedir.
Ben neyim varsa izzeti ikram ederim sana,
Yeter ki kusurun olmasın seninde, izzeti ikbalde.

Gel beraber sayalım Şu dev kum saatinden düşen kuvarsitleri.
Ve altından da olsa kemikleri göğüs kafesinin,
Özgür değildir orada barındırdığın kuş,
Bırak uçsun sen büyüyene kadar.
Çağla gözlerimiz çağladığında,
Geri döner…
döner…
geri…
Belki…
Bu belki için bile değer,
Yırtıp göğüs kafesini
Ona hediye etmeye,
Gökyüzünün en hür,
En özgür mavisini…