Zâlimin elinde can esir kaldı.

Kim yaptıysa yaptı riyâkârlığı,

Zulûm ebediyyen hep kâfir kaldı.

 Mazlûm çehresinde, mâsûm bakışta,

Gözyaşıyla, ne pas, ne de kir kaldı.

Ucûbe mi nedir anlatılanlar,

Ortada ne fikir, ne şiir kaldı.

Kafa allak-bullak, gönülse bomboş;

Cevapta, tedirgin: "Bu nedir?" kaldı.

Söyle söyle, şuûr-idrâk almıyor;

Sâdece ortada bir emir kaldı.

Ne elmas, en gümüş, ne de altın bu;

Kalbde, kin libaslı bir demir kaldı.

Fır-fır dönülüyor, raks ediliyor;

Sanma, gönül eri, cihangir kaldı.

Bağrımı şişledi azâbın eli;

Civarda ne mürşîd, ne de pîr kaldı.

Yazdılar kâğıda dileklerini;

Arılar bal yaptı; saf zehir kaldı.

Az daha bağırıp, çağıracaktım,

Bana sabır adlı cevâhir kaldı.

Ben ki, suda yundum nice yıllardır;

Şimdi ne bir dere, ne nehir kaldı.

Sâdece dışımdan değil, içimden,

Kâinat dilinden o zikir kaldı.

Baktılar tepeden, hasedle-kinle,

Herbirine küllî, zır-zifir kaldı.

Biriktirdikleri sermâyeleri,

Avuçlarda sâde kör kibir kaldı.

Bizim o cenahta işimiz olmaz;

Olanlar şeytânla birebir kaldı.

Onlar ki, acziyet içindedirler;

Suale gerek yok:"Kim mâhir kaldı?"

Tabiat dilinde, herbir çiçekte...

Gönül pınarımda aşk bâkir kaldı.

Hakk'la kucaklaşmak, herkese haktır;

Hakk yolda bu gönül tarafgir kaldı.

Utanmaz, arlanmaz bir sürü kafa,

Yalan çukurunda, ar, hakîr kaldı.

Sandılar sözlerin önü ardı yok;

Güzelle hâlleşen söz nâdir kaldı.

Hasretim, emelim, gözümün nûru,

Sevgiler, dünyâya misafir kaldı.

Her yandan yolları karanlık-dehliz;

Sanmayın çıkar yol tek kabir kaldı.

Kulluk ve merhamet kapısındayız;

Bu kapı önünde bu fakîr kaldı.

"Su gibi azîz ol!" derler ya; doğru!

Hayata kılavuz bu tâbir kaldı.

Kelime-i tevhîd, şahâdet...Tekbîr!

Şükür iklîminde mefâhir kaldı.