“Bir kere kırılan kalbin bir daha yapılamayacağı pek yanlıştır. Daima kırılan ve daima yapılan şeyin adı kalptir; çünkü bu canlı bir şeydir.” Peyami Safa

Başımızdan çok kırgınlıklar geçmiştir.

En çok sevdiğimize kırılmışızdır.

İhanete, nankörlüğe uğramışızdır.

Yanlış anlamaların kurbanı olmuşuzdur.

Kahrolmuşuzdur.

Sanki dünyanın sonu gelmiştir.

Ama hayat devam etmiştir acımasızca.

“Kalbim kırıldı” deriz. Bir daha eskisi gibi olmaz, deriz acımızdan üzüntümüzden. Kırılan kalp bir daha tamir edilmez deriz ya. Öyle değil işte. Önemli olan kırılan kalbi tamir etmektir.

Şeytanların ve kötülerin kötülüklerine inat.

Kırılan kalbi tamir etmesek edemesek nasıl sevmektir bu?

Gurur mu daha büyük olmalıdır?

Yoksa sevgimiz mi gururumuzdan daha yüce olmalıdır?

Eğer gurur sevgiden daha büyükse biz gerçek sevgiyi anlamamışız demektir.

Sevginin önünde hiçbir engel duramamalı aslında?

Kalp çok asildir.

Kırgınlıkları unutmaya hazırdır. Ancak;

O gurur, nefis, enaniyetyokmu?

Bize ilk adımı attırmaz.

Bize acı çektirmekten zevk alır.

Sen de öyle değil misin?

Pişman olduğunu sana söylemesini beklemeden sen arayıp nasılsın desen?

Çok mu zor gelir gururuna?

Bak ben diyorum: “Nasılsın görüşmeyeli.”

Ben çok özledim o eskiden beraber içtiğimiz çayları…

Hani beraber pastırmalı pide yemiştik ya? Ne tatlıydı? Demek çok mu zor.

Hadi ilk eli uzatan sen ol. Bak sonra eller sana koşacak. Bu kin neden ?

Değmez bunca geçen sevgiden uzak zamana.

Beraberce o yumuşak içi sevgi dolu kalbi tamir etmeye koşalım.

Ha ne dersiniz? Çok mu zor?

Sevgiyle efendim. Kırık kalpleri tamir etmek üzere…