Maçtan 4-5 saat önce Çanakkale'ye vardım. Çanakkale takımı için hayat memat meselesi olan bir karşılaşma ama şehirde maçın havası bile yok. Stadyuma da yansımıştı bu hava, 2500-3000 civarı bir taraftarları vardı. Biz ise İstanbul,İzmir,Samsun,Bursa ve Trakya'dan gelen Samsunsporlularla beraber 150 kişilik dişli bir tribün yapmıştık. İki takım arasındaki camia farkı her halinden belliydi nitekim Çanakkale'li grupların bize göstermiş olduğu ilgiden ötürü Samsunsporlu olmaktan bir kez daha gurur duyduk.

 İki takımın birbirini tarttığı dakikalarda savunmamızda Orhan'ın hatası sonucu maçın en iyi iki isminden biri olan Samet'in golü ile geriye düştük. Ancak tribünden belli olduğu kadarıyla Dardanelspor'un maçı sürükleyecek bir kalitesi yoktu. Bu durumda kendi göbeğimizi kendimiz kesecektik. Turgut'un enfes golü ile beraberliği yakaladıktan sonra, devre sonuna kadar sürükleyici bir futbol ortaya koyduk. Karşılığında öne geçtik ancak sonra farkı açacak pozisyonları gayri ciddi bir şekilde harcayarak maçı rahat bir şekilde sürdürme şansımızı kendi elimizle teptik. Bu süreçte genç bir takım olmasından ötürü çabucak demoralize olan rakibimiz karşısında bir gol daha bulmalıydık. Savaş'la bir topumuz da direkten döndü.

 Ne olduysa devre arasında takıma bir haller geldi. Çok rahat bir şekilde 4-5'e gideceğimizi düşünüyorduk ki devre arasında sohbet ettiğimiz ev sahibi ekip taraftarları da düştük artık diyordu. Ancak takımımız öyle kötü öyle rezil bir futbol ortaya koydu ki, yaptığımız gereksiz hareketlerden ötürü uyuyan takımı uyandırdık. Rakibimizin genç takım olması bu sefer de morallenip, ısırgan bir futbol ortaya koymalarına neden oldu. Bileklerine hakim oyuncularla, göbekten delerek hucüm eden ev sahibi ekip, Ersin'in tel tel dökülmesini fırsat bilerek önce 2.golü buldu ardından da bizi 10 kişi bıraktı. Ancak vasat bir takım olmalarından ötürü, takımımızın bu rezil futboluna karşılık 3 puana uzanamadılar. Bunda Ahmet Şahin'in yaptığı kritik kurtarışların da katkısı büyüktü. Böylesine vasat bir takımdan 1 puan alabilmemize şahsen üzüldüm.

 Samsunspor'a geldiği günden beri hiçbir şey veremeyen ancak Çanakkale gibi memleketin bir ucu olan yere deplasmana gelen taraftara maç sonunda el-kol hareketi yapacak cüreti kendisinde gören İlhan gibi oyuncular Samsunspor'un kadrosunda olduğu sürece bu takımın forması iki paralık olur. Diğer oyuncularımız da utanç verici bir futbol ortaya koydular. Bir tek Turgut hem attığı gollerle hem de maç sonunda tribünle girdiği samimi iletişimle gönüllerimize su serpti. Bizler ise bir deplasmandan dahi boynumuz bükük, sinir harbi içinde ayrılmanın hüznü ile dönüş yollarına düştük. Böyle vasat bir takımdan alınan 1 puanı başarı gören bir oyuncu kadrosuna sahip olduğumuz için utanarak hem de.