Samsun çok entersan bir şehir. Herkesin her konu hakkında bilgi sahibi olduğu, yorum yapıp eleştirdiği ancak icraat kısmında kimsenin elini taşının altına koymadığı bir şehir. Dünyada tek, hatta elini taşın altına koyanı da paçasından aşağı çekerler bu şehirde. Bu ne yazık ki her alanda böyle. Herhangi bir eksen kurumda Türkiye şartlarında her daim ortalamanın altında kalmamızın da en önemli nedeni bu bence. Sürekli dışarıdan gelenleri veya Samsun'a göç edenleri eleştirmek en çabuk kurtuluş yolu görülüyor. Ancak gelenleri entegre etmenin yolu da güçlü şehir olmaktan geçiyor.
Bu handikapların en acı gözüktüğü yer ise şehrin futbol takımı Samsunspor. Ne yazık ki Samsunspor'da bir şeyler için tren artık kaçmış durumda gibi gözüküyor. Bu sene ligde kalsak, toparlansak, ayağa kalksak yine 3-4 sene sonra bu durumlarda oluruz gibime geliyor. Çünkü Samsunspor bu şehrin takımı değil, Samsun'u temsil etmiyor. Samsunspor bu şehirde Samsunspor'u can-ı gönülden seven topu topu 2000 kişilik bir camia, bunun artık farkında varmamız gerekiyor. O 2000 kişilik alnı öpülesi güruh Samsunspor'un kötü gününde, yürüyüşünde, en uzak deplasmanında, protestosunda, kampanyasında, kombinesinde her zaman vardı. Sürekli belli bir döngü halinde belirli kişilerin sırtında döndürülmeye çalışılan bir kangren gözüyle bakılıyor. Bugün Samsunspor'u gerçekten tereddütsüz sevmekten başka bu takıma verebilecek bir şeyleri olmayan insanlara kimse de çıkıp helal olsun bi el de biz atalım demiyor, nasıl olsa var birileri yuvarlanıp giderler en kötü ligde kalırız diyor. Üzücü yanı da bu zaten olanı kabullenmek.
Maç hakkında yazılacak bir şey yok. Açıkça da söyleyeyim maça gitmedim, televizyondan da seyretmedim, takip dahi etmek istemedim. Belki dedim bir umut toparlamıştır bir şeyler ilk yarım saat geçince bir arkadaşımı aradım 2-0 mağlubuz dedi, yanılmadığımı anladım. Hayatımda ilk kez Samsun'da olmama rağmen Samsunspor maçını seyretmek istemedim. Çünkü sahaya baktığımda sadece 3 puan kaybeden, ruhsuzca sahada dolanan beceriksiz takımdan fazlasını görüyorum. Bu basit başarısızlıklar bizim büyük başarısızlıklarımızı görmemizi engelliyor. Biraz da ona yoğunlaşmalı gücün yettiği yere kadar.