Geçenlerde bir paylaşım gördüm; "her işini kendi yapan kadınlar, kendi başına mutlu olabilen kadınlardır, böyle bir kadın bulursanız bırakmayın. "gibi ifadelerdi.Evet güçlü kadın yük olan değil, yük alan kadındır. Gerçi bunu sadece kadın olarak sınırlamak da yanlış olur,kadın -erkek,insan olarak ifade etmek daha doğru  bence.Başkasından beklemeden kendi işini kendi yapan,başkalarından  beklentisi az olan kişi daha az mutsuz olur,daha az hayal kırıklığına uğrar. 
  Ama böyle insanların kıymeti nadiren bilinir.Güçlü kadın, herşeye koşturur , hem evde hem işte elinden geleni yapar,eşine, onun ailesine,çocuklarına yetişir, bir de arkadaşlarına da vakit bulur,ama bir kendine kalmaz vakti.Herkese herşeye yetişmeye çalışırken bir kendini ihmal eder.Zamanla üzerine yapışır aldığı tüm sorumluluklar.Nasıl olsa o yapıyor diye erkeği yükler bir çok işi ona.Çeker kendini bir kenara,işte yoruldum,stresim var,sıkıntım var bahanelerine sığınır. Çocukların bile çoğu ihtiyaçları kadına kalır. O da çalışıyor olsa bile,iş stresi sanki sadece erkeğe has bir durumdur.Böyle bir kadın tabiki eşi için büyük nimettir,buldu mu bırakmak istemez.Kendi işini kendi yapan birine ihtiyaç duymayan kadın, kendini de mutlu edebilen kadındır diyor ya.Doğru aslında.Karşısındaki insandan göremeyince kendisini mutlu etmek yine kendine kalıyor mecbur.Yoksa kim istemez ki sevdiği onu görsün,yaptıklarını görsün, değer versin,özel günleri hatırlansın,hediyeler alsın.Ben doğum gününde kendine hediye alan kadınlar biliyorum.Bazıları çiçekler alır evine,onları sular sevgiyle,çünkü çiçek alıp ruhunu okşayanı yoktur.İçindeki kendi boşluklarını yine kendi doldurur elmecbur.
Şimdi diyeceksiniz sadece kadın mıdır bunları yaşayan?Değildir elbette,dedim ya insana has durumlar bunlar,ben erkek kadın diye genelleme ve ayrım  pek yapma taraftarı değilim. Ama daha çok kadınlar yaşıyor bu durumu.Çevremde  böyle bir kaç  kadın örneği  verebilirim size ama erkek daha az.Güçlü olmak,becerikli olmak,akıllı olmak zordur bu hayatta.Kadın olsun,erkek olsun,çocuk olsun.Akıllı, yetenekli evlat için de durum böyledir. Sizde o kapasiteyi gördüler ise" sen yaparsın" diye,hep sizden beklenir,diğer kardeşlerin yükü de sırtınıza yüklenir. 

Yaptıkça beklenir,beklentiler karşılandıkça artar,büyür, suistimal edilmeye başlar. Yük olur,,zamanla ağır gelmeye,yıpratmaya başlar. Siz dur demedikçe,işine gelenler dur demez,sizi düşünmez, ilk hayır dediğinizde de kötü olan yine siz olursunuz.Kimseye yük olmamak lâzım hayatta ama başkanlarının yükünü de almamak lâzım.Herkes kendi küfesini sırtlanmalı.Hayatta çok taviz verdiğimiz insanlar, zamanla en tahammül edemediğimiz insanlar olur.Pişmanlık olur.Bir deyim vardır; "eşek olursan semer vuran çok  olur."Sözüm meclisten dışarı...

  Sevdiğiniz, değer verdiğiniz,size iyi gelen, sizi hafifleten insanları yıpratmayın,kıymetini bilin.Çünkü hayatta en yorgun olan insanlar onlardır.Okuduğum bir yazıda  yine"sen yaşadığı hayat, ekonomik  şartlar, ailesiyle yaşadığı sorunlar onu üzüyor  diye kendini göz ardı ettikçe, aynanın karşısına geçip, "acaba o beni mutlu etmek için ne yapıyor? "diye sormadıkça,o insanın sana vereceği tek şey pişmanlıklarla dolu bir geçmiş olacaktır. "yazıyordu. O üzülmesin, o bunalmasın diye kendini yıpratma! Ya da" o yapamaz veya yapmaz bu işte böyle  kalır", diye kendini ortaya atma!Herşey tam olmasa da olur yaşamımızda.Senden tükenen yerini doldurmayacak,kimse sana  madalya takmayacak.
  Merhamet,anlayış,vicdan önemli  duygular ama sana seni değerli hissettirmeyen kişi için boşuna bir çabadır.Haksızlığı yanlız kendine yapmış olursun.Karşılık  beklemeden yapsan bile yıllar geçtikçe yapılan güzellikler mecburiyete dönüşür, o zaman bilinmeyen bilinsin,görülmeyen görülsün istersin.Sonuçta herkes bir nefis taşıyor ve küfe doldukça taşıyor, çantada keklik görülmek insanın  zoruna gidiyor.
    Tahammülü zorlamamak gerek,İş işten geçtikten sonra bilinen kıymetin, kaybettikten sonra bilinen değerin, kursakta bırakılan heveslerin telafisi olmuyor. İnsanların da son kullanma tarihleri vardır. Vakti geçen  hiç birşeyin kıymeti kalmıyor maalesef.