Toplumumuzun büyük ölçekli sorunlarından biri. Teknolojinin getirisi mi daha çok, götürüsü mü daha çok meselesi.  Tabi ki bilimde ilerlemek ve toplum hayatını kolaylaştıran yenilikleri arz ve talep etmek gerekir. Ancak bir yandan da, ürettiği silahlarla çeteleşen, Kafelerde Zombileşmiş şekilde chatleşen gençlerde yaratıyordu teknoloji. Daha bu dünyanın gerçekliğini kavramadan sanal dünya da sörf yapmak, buradaki hayatın varlığını idrak edemeden Ay"daki, Mars"taki, Uranüs"teki, papirüsteki hayatı sorgulamak, çay fokur fokur demlenirken uzayan sohbetleri poşet çay çabukluğunda kısaltmak,  mum ışığının dansını seyretmek için Edison"un manevi oğlunun ölmesini beklemek ne kadar akıl karıdır acaba? Ama unutmamak gerekir ki teknoloji bir araçtır. Kendi duyguları ve mantığı yoktur. En azından şimdilik. Genel kıstaslarda zararını ve faydasını kendimiz belirleriz. Umarım teknoloji duygularımızın yerini alabilecek kadar ilerlemez tabiî ki. Fakat uzağı yakın etme durumu cazipliğini korumuştur hep. Peki teknoloji gerçekten uzağı yakın edebiliyor mu? Evet ediyor. Toplum olarak küreselleşemediğimiz dünya da, yakınlaştıracak bizi teknolojinin yarattığı bu küresel ısınma. Boşuna dememişler felaketler insanları birbirine yakınlaştırır diye. 

Yani yalan yakınlaşmamız, cep telefonumuzdan attığımız bir çağrı sesi, ne kadar dolduruyor sevgili diye başlayan mektupların yerini. En son ne zaman bir kartpostal aldınız sevda manzaralı? Nereye sığdırdınız muhabbetlerinizi, kısa mesajlara mı? Oysa sevdiklerimize yakınlaşmamız aslında onların yer yer ulaşılmaz olmasıdır. Aramızda bir özlem olmasıdır sevdiklerimize yakınlaşmamız. Peki ne oldu; teknoloji sayesinde yollar kısaldı. Haklısınız eskiden yollar daha uzundu, e haliyle yoldaşlıklar da daha uzun sürerdi. Çocuklarınızla aynı dili konuşabiliyor musunuz artık? Bir başkalaşım getirirken teknoloji ürünü, çocuklarımıza yansıdı, özümüzün kaybedilme kültürü. O yeşil vadiler, o renk renk tabiat bilgisayarlarımızın masa üstünde kalacak beklide, son bulacak yeşilin fotosentezi.