Bir ilkokulun park alanından geçiyorum, onlarca kaliteli  araç, huzur veriyor insana, ülkenin durumu iyi ki öğretmenlerimiz  bu araçları kullanabiliyor, benzinin yüksek oluşu da engellemiyor bu konforu, yolların durumu da orta üzeri bir seviyede, her ne kadar böylesi araçlar için ıslah edilen, yeniden yapılan yollar olmasına karşın, hız sınırlaması trafiği durma noktasına getirse de , her ne kadar kesilen trafik cezaları el yaksa da, kurallara uygun araç kullanan öğretmenlerimizi bu olumsuzluklar etkilemiyor. Kısıtlı gelir olmasına karşın, bu araçlar için devletin sağladığı imkanlar,çalışan eş, ek ders, fındıklıktan  gelen gelir, miras vs. vs. Allah olmayana daha fazlasını versin asla gözümüz yok.
 Bu araç marka ve miktarlarını sosyal paylaşım sitesinden paylaşarak ‘’Zenginler kulübü’’ diye bir not düştüm öylesine. Her zaman olumlu yönüyle bakıp, kimseyi kırmayan ve emekli olmuş  Öğretmenim meslektaşlarını düşünerek  yazıya   yorum yaptı,
BU yorumdan sonra yıllar öncesine döndüm,
Samsun İmam hatip lisesinin bahçesi, beyaz bir minibüs, okulun demirbaşı, muhacir bir şoförü, üç beş adet araç ki bunlarda o zamanın orta halli arabaları, sabah okul bahçesine gelen öğrenciler ve aynı sokaktan yürüyerek gelen öğretmenler. Onlarında çift maaşı olanlar, miras kalanları vardı fakat nedense araç alınmıyordu. Bir çok neden sayılabilir bu alınamama hikayesi için bunlar benim dışımda.
O zaman sokakta uzaktan görsek öğretmenlerimizi, eğer ceketin önü açıksa hemen iliklemeye çalışırdık, saygımız sonsuzdu. Belki onların arabaları yoktu ama, saygı duyan öğrencileri vardı.
Ne alınan araba, nede giyim, ne ideolojisini derse yansıtan öğretmenlerin yaptığı hata,ne disiplinsiz öğrenciler, ne bozulan eğitim sistemi,nede sınavlarda sıfır çekecek kadar eğitim almış öğrencilerin varlığı, bir öğretmenin öğrencisine verdiği sevginin önüne geçemez.
Öğretmen eğer sevgisini eşit ve adaletli verebiliyor ve öğrencisiyle ilgilenebiliyor ise, işte o her şeyi düzeltmenin  başlangıcıdır. Bu sayede disiplinsiz öğrencide düzelmeye, eğitim seviyesi de yükselmeye başlar.
Çocuklar ailelerinin aynasıdır mutlaka ama, o çocuklar size teslim edilmiştir doğal olarak eser sizin eserinizdir.
Yıllar öncesi yokluk vardır, önünü görememe, gelecek korkusu yaşanırdı, ülkenin ekonomik  durumu iyi  değildi. Doğal olarak yamalı pantolonlar, yırtık önlük ve ayakkabılar mutlaka vardı. Pazarcılık yapan öğretmenlerde vardı. Ek işte çalışmak zorunda olanlarda.
Fakat yakın zamanda çok ilginç bir şey daha oldu, Bir okulun özel alt sınıfında ki engelli çocukların ders gördüğü sınıf, onlara tahsis edilen iki öğretmen, bir hostes hanım ve bir servis aracı.
Şehirde soğukların başladığı gün, bez ayakkabısı ıslandığı için sınıfa geldiğinde üşüyen bir çocuğun bu sıkıntısını gören öğretmen hanım, en yakın alış veriş yerine giderek çorap alıyor bu kız çocuğu için. Doğal olarak ihtiyacı olana alınması gerekirken  öğretmen hanım başka bir şey daha yapıyor. Sınıfında ki diğer öğrencilerine de çorap alıyor. İçinde ki annelik duygusu deyin,  sevgi ve anlayışı deyin her ne derseniz deyin , o öğretmen  diğer çocukların üzülebileceğini düşündüğü  için  onlara da çorap almıştı.
Bir çok kez kendi çocuğumu bu sınıfa getirdiğimde, bir anne şefkatiyle o çocuklara sarılışları na şahit oldum.
Yine bu tür otistik çocukların eğitim merkezlerinde, çocukların kendilerine temas etmemeleri için, eldiven takan , günü kurtarmanın peşinde olan öğretmenlerin varlığını duydukça , birkaç çorap almaktan çekinmeyen bu öğretmenlere ve böylesi içten öğretmenlere  kucak dolusu sevgi ve saygımızı  sunuyorum.
Herkes rahat yaşamak, güzel giyinmek,konforlu araçlara binmek ister, bunlar o öğretmenlerin hakkıdır mutlaka.
Ve o öğretmenler, yetiştirdikleri çocuklar için  en güzel örneklerdir. Kolunda ki dövme, olumsuz giyim tarzı, ideolojik düşünceleri okulun dışarısında kalmasını sağlayan, öğretmenliği bir görev değil de vazife olarak gören öğretmenler baş tacımızdır.