İnancımıza göre insan süzme çamurdan yaratılmıştır. Yani, toprağın özünderdir. Topraktaki tüm element ve materyallar insanın yapısında mevcuttur. İnsanın bedeni varlığının mayası topraktır.

İlk insanın fizikten ve biyolojik olarak da direk topraktan yaratıldığına inanıyoruz. Hz. Adem sonrası nesli devam eden insanlar da dolaylı olarak topraktandır. Hem baba Hz. Adem'in direk topraktan yaratılması nedeniyle insanlar topraktan yaratılmıştır hem de sonraki süreçlerde biyolojik olarak neslin devam etmesinde indirek olarak yine maya topraktır.

Sperm ve yumurtanın birleşmesiyle biyolojik olarak yaratılan insanın bu iki temel unsuru toprak merkezlidir. İnsanın gıdasınn ürünü olan sperm ve yumurta, topraktan yetişen yiyeceklerin vücut tarafından işlenmesiyle oluşur. Bütün yiyecekler topraktan beslenir, insan da topraktan yetişen ürünlerle hayatiyetini devam ettirir.

Mayası toprak olan insanın, yapısı da farklıdır. Yaratılışında tüm toprak çeşitlerinin hamur haline gelmesiyle oluşan insanın, bu nedenle çeşitli renk ve karakterlerde olduğu da ifade edilir. Yapısı ve rengi farklı olan insanların, bir arada huzurlu yamasını sağlayan unsur imân ve amelleridir. Çamurdan süzülerek yaratılan insanın ruhsal hamurunda da iman vardır.

Hamuruyla çamuru bir arada ilâhi takdirle yoğrulmuş yapıdan kâmil insan meydana gelmiş olur. Fıtratında çamur olan insan ilahi nurla yoğrulunca hamuru oluşur. Bu ilk yaratılışta böyle olduğu gibi, biyolojik olarak neslin devamında da dolaylı olarak çamur ve hamur ilişkisi aynıdır.

İlk hâli değersiz çamur gibi görünen insanın, ilahi nurla buluşup, ruhla birleştiğinde mükemmel insan oluşmuştur. Ruhla birleşen beden, bu birleşmeden sonra beşer olmuştur. Sperm de yumurta ile birleşmeden önce değersiz görülür ve şahvet unsuru bir madde olarak kabul edilir ama yumurta ile birleşip, yaratılış süreci içinde ruh üflenip, ilâhi nurla kucaklaşınca beşer olur ve muhatap hale gelir.

İnsanı değerli kılan ve bu kadar güzel bir süreçten geçerek mükemmel bir varlığa dönüştüren durum, yaratılış sürecinde ve sonucunda oluşan kalıbı değil, özünde taşıdığı ilahi nefes yani bedene üflenen ruhtur. Beden, ruhla buluşunca anlam kazanır, ruh bedenden ayrılınca kazanılan anlam da ruhla birlikte buharlaşır.

Ölümle birlikte toprak, kendisinden oluşan bedeni tekrar geriye alıp, özüne dönüştürmektedir. Ruh da ait olduğu yere dönmektedir. Bu nedenle, ölüm tarif edilirken halk arasında,  "Allah emanetini aldı" denmektedir. Beden toprağa, ruh da aslına rücu etmektedir.

Bu yaratılış serüvenini kavrayan insan, dünya yaşamında çamurdan oluşan asli hamurunu muhafaza ederek yaşmaya gayret etmektedir. Bazı insanlar da hamurunda çamur olan O hali dünya yaşam tarzına da yansıtarak, hayatı çamurlaştırmaktadır. Bundan dolayıdır ki toplumca "yaramaz adam" diye bilinen insanlara, "çamur adam" denmektedir.

Kaliteli insan çamuru hamur, kalitesiz insan da hamuru çamur yapar. İnsanın hamur mu, çamur mu ürettiğine göre kim olduğu anlaşılır. Bu; bazen bedel ödeyerek olur, bazen de bu konudaki tecrübeler yardımcı olur. 

Çamur kendini ne kadar hamur diye ilân etse de o her zaman çamurdur. Hamur da her yerde ve her zaman hamurdur. Hamurun fırında yanması ekmek, çamurun horanda çiğnenmesi asfalt olur. Birinin üstüne basılır, diğeri besmele ile ele alınır. Çamuru hamur yapan ilahi nurla yoğurulması, hamuru çamur yapan da ilahi nurdan uzaklaşmasıdır.

Hamuru çamur olan insan, dünya yaşamını diğer insanlara zarar vererek geçirerse; hamurunu kendi eliyle çamurlaştırmış olur. Çamur adamın ne insanlar nezdinde karşılığı olmadığı gibi Allah katında da değeri yoktur.