İnsan bazen hatalarının farkına varmaz.

Yaptığı şeyin yanlış olduğunu bilmediği gibi, üstelik bunu bir meziyet olarak da görebilir.

Bu durum, genellikle çevresindeki insanların sessiz kalmasından kaynaklanır.

Çünkü kişi, yanlış yaptığında kimse ona bunu söylemezse, o yanlışı doğru zanneder ve devam ettirir.

Bir insanın gelişimi için eleştiriye ve geri bildirime ihtiyacı vardır.

Ancak toplum içinde çoğu zaman eleştiri, yanlış anlaşılan bir kavramdır.

Çoğu insan, başkalarının kusurlarını dile getirmeyi gereksiz veya kaba bulur.

Hatta bazen, birinin hatalarını yüzüne söylemek yerine onu övmek daha kolay gelir.

Ancak bu tutum, o kişinin yanlışlarını pekiştirmekten başka bir işe yaramaz.

Bir yönetici, çalışanlarına karşı sert bir tavır takındığında ve kimse ona bu davranışının yanlış olduğunu söylemediğinde, bunu liderlik becerisi olarak görebilir.

Bir öğrenci, derslerinde hile yaptığında ve çevresinden tepki almadığında, bunu zekâ göstergesi zannedebilir.

Toplum içinde bu tür örnekler sayısızdır.

Kendi hatalarını fark edemeyen bireyler, aslında en büyük kaybı yaşayanlardır.

Çünkü fark edilmeyen her hata, zamanla kişiliğin bir parçası haline gelir.

Yanlışın doğru sanılmaması için insanların birbirine karşı dürüst olması gerekir.

Ancak burada önemli bir nokta var.

Eleştirinin nasıl yapıldığı.

Kaba bir üslupla söylenen bir hata, kişiyi savunmaya iter.

Oysa yapıcı ve nazik bir dille yapılan eleştiriler, insanın gelişmesine katkı sağlar.

Eğer hatalar, yıkıcı bir dille değil, öğretici bir üslupla dile getirilirse, kişi kendisini geliştirme fırsatı bulur.

Hayatta doğru yolu bulmanın en önemli yollarından biri, geri bildirime açık olmaktır.

İnsan ancak yanlışlarını gördüğünde kendisini düzeltebilir ve ilerleyebilir.

Doğru olanı yapmak kadar, yanlış yapıldığında bunu kabul edebilmek de büyük bir erdemdir.