Kendine güvenmek önemlidir insan gelişiminde.Kendini bilmek, doğru ve yanlışlarımızın,zaaflarımızın farkında olmak bir erdemdir.Bu devirde maalesef eksilttiğimiz,gözardı ettiğimiz, önemini yitirdiğimiz değerlerimizden oldu.

Yanlış yaptığında insanların hep bahaneleri olur.Farkında olsa da hatalı olduğunu bile bile başkasını suçlamak kolay gelir.Zayıf ve eksik görünmek istemez.Oysa ne olursa olsun hatanın farkında olup,kabul etmek zaaf olmaktan çıkar,azaltmaz,tam tersine artırır insanı.Sonuçta herkes hata yapar, büyük ya da küçük.Hepimiz biliriz ki insanoğlu hataları ve acziyetiyle meşhurdur.Farkına varmak düzeltmek için en büyük adımdır.

Bazen de hakettiğinden fazla değer vermektir zaafımız.Karşımızdakine verdiğimiz değerle onu yüceltir, büyütür, eksiklerini görmeyiz.Hatalarına bir bahane bulur, gözümüze perde çekeriz.Karşımızdakini de inandırırız gördüğümüz dev aynasındaki kişi olduğuna.Sanra bir bakmışız o dev aynası bizim görüntümüzü bozmuş,bizi beğenmez olmuş.Avucuna verdiğimiz çiçekleri soldurmuş.

Bazı insanlar da yiğidin hakkını yiğide verme konusunda oldukça cimridirler.Dedim ya kendine güven önemlidir.Kendine güvenmeyen insan diğerlerinin güzelliklerini, marifetlerini görse de, içten içe takdir etse de bunu belli etmekten, söylemekten çekinir.Sanki bunu söylemek kendinden eksiltmek gibi gelir.O patlarsa sanki kendi sönecek zanneder.Zaafların en büyüğü" ben" olmaktır."Hep ben haklıyım","hep ben görüneyim, göz önünde olayım","beni gölgeleyen birşey olmasın".Nefis!En büyük düşmanımız ve zaafımız.

İnsan kendine adil de olmalı.Fazla mütevazı olmak da iyi değil sanki.Bazı insanlar bu erdemin farkına varmayıp ya da işine gelmediğinden bunu bir eksiklik,yokluk gibi görüyorlar.Kişiyi önemsizleştiriyorlar.Sonra kendimizi ifade etmekte zorluk çekebiliyoruz.Doğru ve güzel yönlerimizden, başarılarımızdan taviz vermeden, hastalarımızla da var olan olarak görmeliyiz kendimizi.

"Gücümü içimdeki güçsüzlükle boğuşurken tükettim"diyor Dostoyevski.Zaaflarımızın farkına varmak ve bunlardan kurtulmak cesaret ister.Yanlış adım atarsın korkak ve gerginsen. Gönlünü aklınla uzlaştırmak, vicdanın muhasebecisi olmak.Kişinin kendi avukatı olduğu gibi kendi hakimi de olabilmesi.Olaylar karşısında objektif olabilmek için,sakince gözlemlemeyebilmek ve kendinin farkında olmak önemli.Kendini okuyabilmeli insan.Hatalardan kaçmak bir yol değil.

Kendini aklamanın,cesaretsizliğin ifadesi.Tecrübe ve olgunluk yapılan hatalar sonucunda elde edilen bir kazanımdır oysa. Bir yerde okuyup not almıştım.Diyor ki;Damla damla yaştır gözlerden akan,umut dalı kırılgan.Karanlıkta ışıktır aranan, insandır, doğru ya da yanlış, zaafına tutunup yaşayan.