Nikahla kurulan ailenin baş aktörleri anne ve babalardır.Çocuklar da ailenin gülü, süsü ve meyveleridir.

Anneler, çocuklara daha yakın, babalar daha mesafeli gibidir.Toplumumuzda da, “baba” kavramına anneye verildiği kadar değer verilmediği görülür.

Çocukluk dönemi babaların ocağında,  annelerin kucağında geçer.Genellikle babaların sevgisiz olduğu düşünülür.Halbuki, istisnalar hariç her baba en az anne kadar çocuğunu sever.

Çocuklar neredeyse her şeyi anneleriyle paylaşırlar ama babalarıyla paylaşamazlar.Baba evin direği, anne ailenin kucağıdır.

Çocuklar, zor şartlarda bile olsa büyütülür ama güzel şartlarda bile yetiştirilmesi zordur. Çocuk büyütmek için imkan sahibi olmak yeterlidir ancak yetiştirmek için bir çok şey bilmek gerekir.

Çocukları iyi yetiştirmek için, anne babanın da iyi yetişmiş olması lazımdır. Çocuklarla nasıl bir ilişki kurulması gerektiğinin bilinir olması önemlidir.

Çocukların annelerine olan yakınlıkları doğuştun gelmektedir. Babalar da, çocuklarıyla yakınlığı kendi becerileriyle ortaya koyacaklardır.

Büyümüş olan çocuklardan,  genellikle babalarıyla yaşadıkları hatıraları duyarız veya babalarının sevgisizliğinden bahsettiklerine şahit oluruz.Çocuğunu kucağına almayan, onu zaman zaman yatağına yatırmayan baba ile çocuklar arasında gittikçe büyüyen bir mesafe oluşur.

Baba olmak çocukla aradaki ilişki sorumluğunu ortadan kaldırmamalı, çocuk babasına güven duyabilmelidir. Babalar, çocukların korktuğu ve çekindiği, ulaşılamayan insanlar olmamalıdır.

Çocukların üzerinde otorite kurarak onların şekillendirilmesi yoluna gidilmemelidir. Onları şekillendirecek olan güvene dayalı yaklaşım ve sevgi dilidir.Disiplin ortaya koymak için sevgi geri plana atılmamalıdır.

Çocukla baba arasındaki denge iyi kurulmalı, arkadaş gibi yaklaşılmalı ama babalık da sulandırılmamalıdır.Çocukları yönlendirmeye çalışırken, görüşlerine de saygı duyulmalıdır. Çocukların sevgi ve ilgiye olan ihtiyacı mutlaka karşılanmalıdır.

Baba, ailenin temel direğidir. Ailenin dikey bölümünü baba, yatay bölümünü anneler oluşturur. Birisinin kusuru, ailenin meyvesi olan çocuklara eksiklik olarak yansır.

Anne kucağında yetişmeyen çocuk yalın, baba kucağı görmeyen çocuk gaddar olur. Babalık mutluğu beraberinde sorumluluğunu da getirmiş olur. Çocuklar duygusuzluğu anneden, huysuzluğu babadan öğrenirler. Ailenin direği baba, vatanı annedir.