Çakalın biri aç kalınca kasabaya inmiş.

Sütçünün süt çanağını devirmiş, sütü de içmiş. 

Fırıncının tezgâhından ekmeği kapmış yemiş, nihayet bir kasabın vitrininden kocaman bir but kapıp bir güzel mideye indirmiş.

Çakalın ve etin kokusunu alan kasabanın tüm köpekleri toplanmış, çakalı yakalamak için ardı sıra koşturmaya başlamışlar.

Çakal önde, köpekler de arkada, amansız bir kovalamaca koşuşturmaca başlamış ama bir süre sonra, sütçünün köpeği yorulup takibi bırakmış.

Bir müddet daha geçince de bu sefer fırıncının köpeği, çakalı takibi bırakmak zorunda kalmış.

En son, kasabanın çıkışına yakın bir yerde kasabın köpeği de pes etmiş ve yorgunluktan dili bir karış dışarıda geriye dönmüş.

Çakalın arkasında bir tek demircinin köpeği kalmış. 

Çakal önde demircinin köpeği arkada ısrarlı bir kovalamaca devam ederken, kasabadan çıkılıp kırlara varıldıktan sonra da tepelere doğru çıkılmaya başlanmışken çakal dayanamamış, durmuş ve demircinin köpeğine öfkeyle seslenmiş;

“Yahu arkadaş, sütçünün sütünü içtim tamam, fırıncının ekmeğini yedim o da tamam, hadi kasabın etini kaptım ama buna rağmen onlar bile pes etti peşimi bıraktı da, ben demirciye ne yaptım ki bir türlü ayrılmıyorsun peşimden?”

Çakalın anlamadığı şu:

Demircinin köpeği menfaat peşinde değil, sadece adalet peşinde koşuyordu.

Çakalın kafasındaki sistem karşılıklı menfaate dayalı bir kapitalist sistem.
Demircinin köpeğindeki ise, evrensel hukuk...

Bu hikayeyi evrensel hukuka inanan değerli bir dostum attı. Bende sizlerle paylaşmak istedim.

Bahsettiğim dostum, geçtiğimiz yerel seçimlerde ve sonrasında kasabanın belediye başkanı için büyük bir evrensel hukuk mücadelesi verdi. 

Ama etrafta dolaşan çakallara göz yuman kasabanın bir belediye başkanı varsa, o kasabadaki daha çok sütçünün sütü devrilir, fırıncının ekmeği yenir, kasabın eti kapılır.

Kafasını kuma gömmüş bir belediye başkanı bir de hayatımda hiç keşkem olmadı demişse, işte o an sözün bittiği yerdir. 

Allah kasabanın ve kasabalının  yardımcısı olsun.