Birlikte umre yaptığımız kafilemiz umrecileriyle Mekke içinde geziler, ziyaretler ve bu süreçte de gidilen görülen yerlerle ilgili bilgilendirmeler yaptık. "Mescid-i Şecere" ziyaretinde aşağıdaki olayı anlatınca umrecilerimizden biri yanıma gelerek, "Hocam ! İnanmak bu kadar zor mudur, nedir bu inanmama inadı" dedi ve bu konu üzerinde bir kaç cümle söylememi istedi. "İman edilecek sistemin içinde doğup, büyüyünce bunu anlamak zordur. Biz dini kucağımızda bulduk, inanarak doğduk, sabitelerimiz olmadı, inad edenler haklı olmamakla birlikte, onları anlamamız zordur. O imanda  inad edenlerin birçoğu zaman içinde iman ettiler" dedim. 

Rükâne bin Abd-i Yezid, müşriklerin sırtı yere getirilemeyen emsâlsiz pehlivanlarından biri idi. Önüne geleni yere çalan Rükâne, ne yazık ki, Allah Resûlüne karşı beslediği şiddetli kin ve düşmanlığını yenip, hakiki pehlivan olma şerefine ermeyi bir türlü istemiyordu.

Bu meşhur pehlivan, günün birinde Hazret-i Resûlullah ile Mekke'nin bir vadisinde karşılaştı. Gözleri husûmet kıvılcımları saçıyordu.

Allah Resûlü,

"Ey Rükâne, sen, kendisine îmâna dâvet ettiğim Allah'tan korkmaz mısın?" dedi. Rükâne,

"Eğer sözünün gerçek olduğuna kanaat getirseydim, sana tâbi olurdum." cevabını verdi. Resûl-i Ekrem,

"Eğer seni yere vurursam, söylediklerimin hak olduğuna inanır mısın?" diye sordu. Rükâne,

"Yâ Muhammed, eğer beni yıkacak olursan, sana îmân ederim." dedi.

Bunun üzerine Server-i Kâinat Peygamber Efendimiz,

"Kalk, haydi güreşelim." dedi.

Güreşmek için kalktılar. Mağrur Rükâne, daha ilk tutuşta kendini yerde buldu. Neye uğradığının farkına varamadı ve şaşkındı. Derhal ayağa kalktı ve Resûlullah Hazretlerine bir daha güreş teklif etti. Allah Resûlü kabul etti ve Rükâne ikinci defa kendisini yerde buldu.

Hayret ve şaşkınlığı biraz daha artan Rükâne üçüncü defa Resûlullaha güreş teklifinde bulundu. Peygamber Efendimiz yine kabul etti ve onu tuttuğu gibi yere vurdu.

"Beni yıkarsan, söylediğinin hak olduğuna inanırım." diye Resûlullaha söz veren Rükâne, üç sefer sırtı yere geldiği hâlde, yine şirkte inad etti ve

"Yâ Muhammed, şüphesiz sen bir sihirbazsın. Benimle yaptığın bu güreşe doğrusu şaştım kaldım." dedi.

Böylece Resûlullah'tan gördüğü mu'cizeyi sihir ithamıyla izah etmeye çalışmıştı. 

Küfürde direnen Rükâne, Allah Resûlünün bir başka mu'cizesine de şahid oldu.

"Doğrusu, ben, seninle yaptığım bu güreşe şaştım kaldım." deyince, Allah Resûlü,

"Bundan daha çok şaşılacak olanı da var. İstersen sana onu da göstereyim de Allah'tan kork, dâvetime tâbi ol."dedi.

Rükâne,

"Nedir, o şaşılacak şey?" dedi.

Allah Resûlü,

"Şu semûre ağacını çağırayım. Bana geldiğini gör." dedi.

Rükâne,

"Haydi, çağır da gelsin." dedi.

Allah Resûlü, azılı müşrikin gözü önünde semûre ağacına emretti:

"Allah'ın izniyle bana gel!"

Ağaç emre uyarak, yeri yara yara gelip Fahr-i Kâinatın karşısında durdu. Gözleri faltaşı gibi açılan Rükâne'nin kalb gözü hâlâ kapalı duruyordu. Bu açık mu'cizeler karşısında yine küfürde inat etti ve

"Doğrusu ben bugünkü gibi büyük bir sihir, hayatımda görmedim." dedi.

Sonra da ağacın tekrar yerine gitmesi için emir vermesini, Peygamber Efendimizden istedi. Allah Resûlü, ağaca,

"Allah'ın izniyle yerine dön." diye emretti. Ağaç, derhal yerine döndü.

Bundan sonra Resûlullah Efendimiz, Rükâne'yi tekrar Müslüman olmaya dâvet etti. Ancak, o küfürde inad etti ve dâvete icabet etmedi. Bunun üzerine Resûlullahın kendisine son sözleri şunlar oldu:

"Yazıklar olsun, sana!.."

Hayret ve şaşkınlık içinde kavminin yanına dönen Rükâne, başından geçenleri ve gördüklerini anlattıktan sonra,

"Ey Abd-i Menâfoğulları," dedi, "adamınızla bütün dünyayı sihirleyebilirsiniz. Vallahi, şimdiye kadar ondan daha maharetli bir sihirbazı görmedim." dedi. 

Rükâne, Mekke'nin fethine yakın Müslüman olmuş ve Medineye yerleşmiştir.