Ülkemiz bu yıl başka bir Ramazan geçiriyor.
Anlatılan ve görülen o ki;eski Ramazanlara oranla değişti Türkiye:
Mesela bundan elli yıl önce anneannem bir arife günü gecesi kömür ütüsü elinde altı çocuğunun bayramlıklarını ütülüyor,paklıyordu.İçinde bayramın coşkusu,Ramazan'ın tatlı yorgunluğu,ailesini bayram sabahı şık giydirecek olmanın gururu vardı kuşkusuz.
Annem ve babamın anlattıklarına göre;çocukluklarındaki bayramlarda,arife günü gecesi yataklarında sabırsızlıkla bayramı bekler;mendilleri, şekerleri ve harçlıkları düşlerlermiş.
Bayramın belli günlerinde kurulan bayram şenlikleri,salıncaklarıyla,horoz şekerleriyle,atlı karıncalarıyla ve tüm cümbüşü ile çocukların ve ailelerin coşku içinde gittiği bir yermiş...

İnsanlar nesillerdir hep eski şarkıları,eski günleri,eski dostlarını ve eski bayramları özlediler.Şimdi buna bir yenisi eklendi: Eski huzur."Eski huzurunu" istiyor bu ülkenin insanları.
Çünkü ülkesindeki değerli ne varlığı varsa ya satıldı ya doksan dokuz yıllığına kiralandı ya kaçırıldı,göçürüldü ya da hakaret edildi,hırpalandı!
İnsanlar fakirleşti,donuklaştı,sönükleşti,pısırıklaştı,birbirine karşı kabalaştı. İşte biraz da bundan eski bayramların neşesi kalmadı!
Ne eski günler ne eski bayramlar ne de eski Ramazanlar kaldı geride.
Biz kötüledikçe eski günleri arar olduk,yerine koyacak yeni bir şeyimiz olmadığı için içimize kapandık,ümitsizleştik.

Belki de bu ülkede beklenen tek şey huzurdur.

"İSTİKRAR"lı bir pirinç,kömür dağıtımını,sadaka ekonomisiyle iktidara bağımlı kalmayı bu ülke insanları hak etmiyor.
Aranan,beklenen,istenen ülkemiz insanlarının evlerine mutlulukla,güvenle girebilmesi,haksızlığa karşı koyacak gücü kendisinde bulabilmesidir.
Bu ülkede aranan;gerçek,içten,"hissedilen" bir huzurdur.
Ve umut oldukça her şey olur...

                                                                                                                                                                                                              İyi Ramazanlar...