Yaklaşık Yirmibeş yıla yakın bir zaman geçti 28 Şubat Post Modern Darbenin üzerinden. Bu gün yirmi yaşında olan gençlerimiz bile o tarihleri hatırlayamaz, belki otuzlu yaşlarda olanlar tv haberlerinden Müslüm GÜNDÜZ’ü, Fadime ŞAHİN’i, Ali KALKANCI’yı hatırlar.
      Ne olduğunu bile bilmedikleri olayların baş aktörü olan bu kişilerin tiyatro oynadığını zannederlerdi o tarihlerde bugünkü orta yaş grubu insanlar. En büyük sıkıntıyı o tarihlerde yirmi yaşlarının üzerinde olan ve bu gün kırklı yaşlara yaklaşan üniversite öğrencisi kızlarımız yaşamıştı.
      Üniversitede okuyan kızlarımızın velileri, anne ve babaları her gün göz yaşı dökmüştü o zamanlarda. Devlet kurumlarında cadı avı yapılıyordu.
      Münafıklar o kadar çoğalmıştı ki, o günün ideolojik bakışına uygun olup olmadığını bile hesaba katmadan kendi hırslarının sonucu ortaya çıkan intikam duygularını bastırmak için kin kusuyorlar, insanları ihbar ediyorlardı.
      Kurumlarda çalışan kalibresi düşük insanları kullanan dönemin egemenleri önlerine gelen bilgilerin testini yapma gereğini duymadan kelle koparıyorlardı. “Tanrılar Kurban İstiyor” diye köşe bucak “Kurban” arayan muhbirler ve asalaklar kendi ayaklarına dolaşacağını düşündükleri insanları gambazlıyorlardı.
      Ticarette, idarede, siyasette ve toplumun her katmanında insanlar panik yaşıyordu. Çok daha enteresanı da Müslümanlar, yani tüm ülke halkı “Şeriat Geliyor” diye korkutuluyordu. İslam dini Şeriat olarak tanımlanıyor, şeriat da çarşafa bürünmek ve insan öldürmek gibi sunuluyordu.
Mütedeyyin ve muhafazakar aileler bile çocuklarını imam-hatip okullarından alma ihtiyacını duyuyordu.
     Bir kısmı gelecek kaygısı yaşıyor, bir kısmı da günün ortaya çıkaracağı olumsuzluklardan kaçmaya çalışıyordu. Reziller vezir, vezirler de mazlum olmuştu.
      O günün durumlarını anlatmak için ben dahil herkes de bir çok hatıralar vardır mutlaka ama üzerinden yirmibeş yıllık bir zaman geçmişken bunların tekrar hatırlatılması yaralarımızı kanatır ancak. Konjonktürden beslenmeyi marifet zanneden bir sürü yalaka ordusu vardı toplumun her kademesinde.
      Onları mı hatırlayalım şimdi nefretle bir defa daha. Öyle münafık tipler vardı ki o günlerde, kişilik fakiri olan bu tipler kendi hesapları için kurumları ve kuralları kullanıyorlardı.
      Herkesin bir hesabı varsa Allah (c.c)ın da bir hesabı vardır, Allah’ın hesabında mazlumlar, masumlar ve Müslümanlar asla zarar görmezler. Zararlı gibi görünen hususular onların beraatı olacaktır inşallah.
      Hayır zannedilenlerde şer, şer zannedilenlerde hayır vardır. Bin yıl süreceği söylenen o dehşetli günlerin yerini 20 yıl sonra güzel günler almıştır. O günün mağduriyetleri de yavaş yavaş giderilmektedir. “Siz nasılsanız öyle idare edilirsiniz” hükmü her zaman geçerlidir. Biz iyi olursak her şey iyi olur.
      Hiç unutulmayan tarih olmuştur 28 Şubat. Gelecek nesillerin de sürekli atıfta bulunacağı tarih olacaktır 28 Şubat. Günün tarihi değil, bir düşüncenin tezahürü olmuştur 28 Şubat.
      Zalimin çünkü varsa mazlumun da Allah'ı vardır atasözü önemli bir inanç değerini ifade etmektedir. Dönemin egemenleri günümüz mahkemelerinde yargılanmış ve mahkûm olmuşlardır. Bu mahkûmiyet ahiret hesaplarını ortadan kaldırmayacaktır.
      Ahhh çeken kızlarımızın ve işlerinden olan görevlilerin bu sızlanmalarının Yaratanın katında karşılık bulacağı yer aherettir. O mahşer-i sorguda esas mahkûmiyet çıkacaktır.
     Kendi dünyevi hesapları için, masa ve oda arkadaşlarını ihbar eden şahsiyet fakiri insanlar da hesabını ahirette verecektir. O ucuz insanlar yaptıkları ihbarları o dönemde marifet sanmış, şamarının Yaratıcıdan geleceğini hiç hesaba katmamıştır.
      Herkesin bir hesabı vardır ama esas hesap sahibi yüce Allah'tır. Allah'a havale edilen hiç bir şikayet karşılıksız kalmayacaktır. Bunun en açık örneği 28 Şubat'tır. Tarihi unutulmayan 28 Şubat; göz yaşlarının ve yüzden dökülan terlerin konuştuğu ve Allah'a ulaştığı gündür.